Market Friday: Wat Arun under lockdown, วัดอรุณช่วงล็อกดาวน์

This is my entry for #marketfriday hosted by the kind and compassionate @dswigle. During the last week of lockdown in early June, I took a boat trip to Wat Arun or Temple of Dawn. I didn’t know whether I would be allowed to get inside but I needed the boat trip. To my delight, people were allowed to walk in the garden though all the buildings were closed to the public. The weather was changeable with strong sunshine interrupted by gangs of dark grey clouds as if the gods had summoned their soldiers for a march of power display.

This was the first time I ever saw Wat Arun very quiet without a single tourist. It is so strange to be able to walk around the garden without bumping into people who would be jostling for their best photographs. The atmosphere was very easy going and peaceful; I felt incredibly free and secured in this vast space. Some local people came on their bicycles to just sit quietly waiting for the sunset.

This temple was very important in the past as the Palace of King Taksin (King Thonburi) was very close; this temple used to be part of the Palace. The overthrow of the King Taksin by his best friend (Chief of the Army) had left a quiet controversy on the true story till these days. That was probably why I always felt confused, sad and somehow dejected whenever I walked around the West side of the river. So, the new dynasty had to move to the east side of the river to establish a new city and new Palace. Luckily, these noble ancestors were patriots and sacrificed themselves for our sovereignty and independence.

I could imagine people in old Thai clothes and costumes hurried along the path in front of the Ordination Hall while the palace guards readied themselves for the King’s arrival. This temple was like a royal shrine room of King Taksin. He could have built a beautiful and grand palace for himself but he refused his entourages’ suggestion. He told them the country had just won the war of independence from Burmese control; people were still very poor and exhausted. That’s why old generations of Thai people on the Thonburi side of the river were devoted to him and still talked about the historical stories passed down through previous generations. There are many conflicting evidence and records which contradict the official story. I know we will never know the truth, except those who have access to hidden archives.

As the wind gently swayed the leaves of the old trees, I wonder if they would tell me some of the secrets they had seen and heard almost three hundred years ago. I was probably walking and standing where King Taksin used to during his brief reign. He was psychic as he told his courtiers that he did not want to be formally inaugurated as a King as he was only passing by. He was holding the post for the next King. While he was a young soldier walking in a market with his best buddy, a Chinese astrologer took their hands and told them that they both would become a King one day. The two soldiers laughed their heads off. But this prediction turned out to be accurate.

The atmosphere around me seemed to be melancholy, perhaps those trees were reminiscing about the past and they were weeping for they could foresee the future as well. There were always some spirits of various levels living on those old trees; probably some loyal servants or soldiers of the past who promised to look after this land. This visit was really weird for me as I seemed to be going through things on other dimension and time. Someone from the past wanted to tell me lots of stories but my guardians would not allow that to happen. Past burdens should stay there where they belonged; I still have my destiny waiting for me here.

ช่วงก่อนการคลายล็อกดาวน์ เรานั่งเรือไปเที่ยวที่วัดอรุณ แต่ไม่รู้ว่าเขาเปิดให้เข้าหรือเปล่า เราแค่อยากนั่งเรือเล่นสูดอากาศและชมวิวริมแม่น้ำ เราดีใจมากที่เขาเปิดให้คนเข้าไปเดินเล่นบริเวณสวนโดยรอบได้ เราไปช่วงบ่ายแล้ว อากาศค่อนข้างแปลกมีที้งแสวแดดจัด ตามด้วยกองทัพเมฆสีเทาดำทะมึนกำลังเดินทัพมาแต่ไกล เราก็หวังว่าพายุฝนคงไม่ตกลงมาช่วงที่เราเดินเล่น นี่เป็นครั้งแรกที่มาวัดอรุณแล้ว ไม่มีนักท่องเที่ยวแม้แต่คนเดียว มัแต่คนฝั่งธนมานั่งเล่นเงียบๆ และคอยดูพระอาทิตย์ตกดิน เราสามารถเดินช้าๆ ไปทางไหนก็ได้โดยไม่ต้องหลีกทางให้คนอื่น ดูแล้วก็ค่อนข้างเปลี่ยว มันเงียบ นิ่งและเศร้ายังไงไม่รู้ ไม่เหมือนตอนมีคนเดินไปมามากมายเหมือนแต่ก่อน เราก็ได้เห็นรายละเอียดต่างๆที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน เรามีเวลาเดินดูต้นไม้และวิวริมแม่น้ำ เราก็เลยคิดหวนถึงอดีตและประวัติศาสตร์ของกรุงธนบุรี

หลายสิ่งหลายอย่างที่เราได้รับรู้เกี่ยวกับอดีตของสยาม มักจะไม่ใช่ความจริงทั้งหมด เราก็ได้อ่านบทความเอกสาร หรือฟังเรื่องเล่าจากคนเก่าแก่มาหลายเรื่อง มันทำให้เราสับสนและสุ่วุ่นวายใจ ที่ไม่สามารถปักใจเชื่อได้ว่าเรื่องจริงนั้นเป็นอย่างไรกันแน่ เราก็คืดโต้แย้งกับตนเองมาหลายรอบ คุยกับเพื่อนก็แล้ว เราก็ยังไม่เชื่อใคร มองขึ้นไปหาต้นไม่เก่าแก่ที่อยู่ในวัดมานาน เขาต้องรู้เรื่องต่างๆมากมาย เราก็อยากจะให้เทวดาหรือสิ่งที่สถิตย์อยู่บนต้นไม้มาเป็นเวลาร้อยปี มาช่วยแถลงความจริงเพื่อให้เราหายสับสนสักครั้ง แต่เราคิกว่าคงเป็นไปไม่ได้ และอาจจะไม่เป็นผลดีที่เราจะรู้ความจริง เพราะเราอาจจะทำใจไม่ได้

เวลาเดินไปเงียบๆ ก็มีความรู้สึกว่านี่เป็นทางเสด็จประจำของพระเจ้าแผ่นดินที่เคยประทับ ที่พระราชวังเดิมและทรงมาำหว้พระที่วัดแจ้งเป็นประจำ เราเห็นคนแต่งกายโบราณเดินกันมากมาย พวกทหารก็เตรียมพร้อมกับการรับเสด็จ ที่นี่คงเคยมีชีวิตชีวามาก พวกนางกำนัลเดินไปมา ขุนนางก็มาทางเรือเพื่อมาเข้าเฝ้า ทหารก็เดินตรวจความเรียบร้อยรอบพระราชวัง สมัยกรุงธนบุรี วัดอรุณอยู่ในเขตพระราชวัง ปัจจุบันวัดอรุณแยกออกมาจากเขตพระราชวังเดิมและได้รับการบูรณะมาหลายครั้ง จนเปลี่ยนจากของเก่าไปจนเราจำไม่ได้ เวลาเปลี่ยนไปยุคสมัยก็เปลี่ยนไปด้วย

My express boat came before the big rain storm, I was quite lucky to get home in time.

Wishing you a very nice weekend.

Cheers.