Gelukkig is onze buurman Régis al wat hersteld van een flinke bronchitis en konden we de week alweer op onderzoek. Deze keer geen verloren gewaande menhir, maar een zoektocht naar “pousarenques”...... Pardon, pousawattes ?? Die staan niet in het woordenboek en het was dus even uitleggen voor we begrepen dat dit Occitaans is voor een “tredmolen” om water te pompen. Die waren in de vorige eeuw wijdverbreid en in gebruik voor het bevloeien van de tuinderijen, maar velen zijn inmiddels in onbruik geraakt. Gelukkig ruimen de Fransen nooit iets op, dus we hoefden alleen wat bramentakken weg knippen om bij een deels intacte pousarenque te komen (zie foto hierboven).
Die pousarenque bleek pal naast de Mas van onze vrienden Pieter en Jolanda te liggen. Zij merkten ons natuurlijk al snel op (hun honden tenminste) en Pieter vertelde dat er nog een onderdeel - een groot tandwiel -van de molen in hun tuin lag als decoratie. Iedereen blij, want het ontbrekende onderdeel haal je niet zomaar even bij de winkel op de hoek… En er ontstaan wel al langzaam plannen om de molens te herstellen, of tenminste voor verder verval te behoeden. Gelukkig heeft niemand daar geld voor, dus we hebben weer een nieuwe hobby…
Na nog een pousarenque te hebben geïnspecteerd keerde Bart na deze tocht een tikje moe maar voldaan terug naar huis. Inmiddels ligt het tandwiel in onze cour, want niemand weet wat de nieuwe eigenaren van het huis van Pieter en Jolanda met het tandwiel gaan doen.
Colonnes
Vrijdag werd een groot pakket voor Bart afgeleverd. Hij had twee fraaie marmeren zuilen gekocht voor in het huis. Nou op een heuse pallet, stevig ingepakt, werden ze bezorgd. Voor de ingang meteen uitgepakt om naar binnen te dragen, nou ja dragen, met zeventig kilo per stuk waren we blij dat we een steekkarretje hebben om ze de trap op te tillen. Met vereende krachten is het gelukt!
We houden jullie nog een beetje in spanning hoe de zuilen in het huis eruit zien hoor!.
Eind van de middag kwamen Régis en Eve nog even langs voor een drankje. We hadden ze om vijf uur uitgenodigd, dus wij dachten aan een 'vrij-mi-bo', maar nee: de Fransen drinken om vijf uur thee en nog geen borrel. Weer wat geleerd, alles is hier een paar uur later dan in NL. Zij noemden het Scandinavische tijden, daar schijnen ze ook eerder aan de borrel te zitten. We leerden nog wat leuks: in het Nederlands zeggen wij dat iemand als 'een kasplantje' kan leven. In Frankrijk is dat 'vivre comme une légume', dus als groente. Klein verschil, zelfde betekenis.
Afscheid
foto van Michiel Poodt fotografie
Zaterdag was het afscheid van mijn naamgenoot en tante Marjolein, die helaas te jong het leven heeft moeten verlaten op 63-jarige leeftijd. Heel verdrietig, ik heb flink wat tranen gelaten. Nooit meer de 'grote Marjolein' en de 'kleine Marjolein'. Zo ging dat vroeger bij ons, als we bijvoorbeeld sinterklaas vierden: welk pakje was voor welke Marjolein. Het is tegenwoordig heel fijn dat je een afscheidsceremonie online kan bijwonen. Ook al is het anders dan er echt bij zijn, toch heel fijn als je op afstand woont dat je het bij kan wonen. Mooie verhalen, veel herkenbare foto's.
Dag lieve Marjolein, rust zacht.
Een paradijs met zorgen
Nee, schrik niet, dit zijn geen zorgen bij ons. Afgelopen week ben ik begonnen in een boek dat heet 'Paradijs met zorgen'. Het is geschreven door een van de vorige uitbaters van de chambres d'hôtes Les Trois Comptes, die bij ons om de hoek zit. Ik wist al een tijdje dat zij dit boek hadden geschreven en was er nog niet eerder in begonnen. Zij zijn namelijk binnen een jaar weer vertrokken uit St Hippolyte, maar waarom?
Al lezend in dit boek kom ik heel veel bekende dingen tegen, over het dorp, de streek, het emigreren, de taal enzovoort, heel herkenbaar. De anekdotes met hun gasten zijn natuurlijk voor ons niet bekend, wij hebben dan ook geen chambres d'hôtes. Het blijkt dat Gerard, hij van het stel, ziek werd en bovendien speelde dit in de tijd dat corona uitbrak. Daardoor waren ze genoodzaakt hun avontuur hier staken. Het boek is in ieder geval zeer vermakelijk geschreven, lees het met plezier en doe ook nog wat tips voor in de omgeving op, altijd handig.
De laatste zinnen van het boek zijn: "Hebben we alles bij ons? Hebben we niets meer nodig uit het huis? Dan steekt ze de sleutel in het slot. Draait de deur dicht. Gooit de sleutel door de brievenbus. Ik maak een foto. Even later rijden we het dorp uit. We verbijten onze tranen."
Voorbereidingen
Tot slot van deze week zijn we voorbereidingen aan het treffen voor komende week. Morgen staat onze loodgieter voor de deur die in onze badkamers wat verbeteringen gaat doorvoeren. Dus ruimte maken, niet heel fraaie en kapotte badkamerkastjes leeggeruimd en naar de déchetterie gebracht, wasmand aan de kant enzovoort. We zijn erg benieuwd. Ook hebben we een bezoekje gebracht aan Pieter en Jolanda, die nog een aantal dingen kwijt willen voordat ze naar Nederland vertrekken. We zijn een stevige kamersteiger rijker, boeken over Frankrijk en diverse stekjes van irissen in allerlei kleuren. Wij zijn blij!
Het is de tijd van de bloeiende mimosa, de fontein voor onze mairie is ermee versierd. Ik verdenk Dani ervan dat ze wat takken aan de fontein heeft toegevoegd (haar winkel zit vlakbij de mairie), heel vrolijk!