همانطور که در پست قبل گفته شد، پیشگیری از عوارض اشعه ماورای بنفش موجود در آفتاب از دیرباز توسط متخصصان پوست و محققان مورد بررسی قرار گرفته است.
چگونه می‌توانیم در زندگی خود از تماس با نور آفتاب در امان باشیم؟ از طرف دیگر، فواید نور آفتاب قابل چسم‌پوشی نیست. همانطور که می‌دانید، ساخته شدن ویتامین D در پوست، در اثر تابش نور آفتاب انجام می‌شود. بنابراین کسانی که از قرارگیری در معرض آفتاب امتناع می‌کنند، به احتمال زیاد‌تری دچار کمبود ویتامین D می‌شوند. همچنین احساس خوشایندی را که وقتی فرد در محیط طبیعت و از نور آفتاب بهره‌مند است، ایجاد می‌شود، نمی‌توان به همین راحتی صرف‌نظر کرد. بنابراین تنها راهی که باقی می‌ماند، استفاده از محافظ‌های پوست برای جلوگیری از آسیب پوست در اثر اشعه ماورای بنفش موجود در نور آفتاب است.
Image credit: skincancer.org
در این میان کرم‌های ضدآفتاب به عنوان راه حل منطقی برای این مشکل محسوب می‌شوند.
پزشکان پس از تحقیقات فراوان به این نتیجه رسید‌ه‌اند که مصرف منظم کرم‌های ضدآفتاب می‌تواند از ایجاد آفتاب سوختگی و حساس شدن پوست در اثر تماس با آفتاب و همچنین از ایجاد سرطان‌های پوست جلوگیری کند، البته بجز ملانوم بدخیم. در مورد ملانوم بدخیم این اثر هنوز به اثبات نرسیده است.
معمولاً اثر محافظت کنندگی کرم‌های ضد آفتاب در مقابل اشعه ماورای بنفش را بر اساس میزان تاثیر آن به چهار گروه تقسیم بندی می‌کنند، که یک حداقل اثر محافظت کنندگی و چهار حداکثر اثر محافظت کنندگی را در این طیف شامل می‌شود.
اشعه ماورای بنفش دارای دو نوع A و B است. اکثر محصولات ضدآفتاب، اشعه ماورای بنفش B را جذب می‌کنند، ولی بعضی از آنها به طور اختصاصی قادر به جذب اشعه ماورا بنفش A نیز هستند و در این میان اشعه ماورای بنفش A1، نسبت به A2 اثر تحریک کنندگی بیشتری برای پوست دارد. بنابراین کرم ضدآفتابی که بتواند، این اشعه را جذب کند، بهتر از انواع دیگر برای پوست مفید است.
در مورد کرم‌های ضدآفتاب این نکته حائز اهمیت است که باید به صورت مرتب استفاده شود و همچنین ضخامت کرم ضد آفتاب باید دو میلی گرم در هر سانتی متر مربع پوست باشد و این در حالی است که اکثر مردم از ضخامت یک تا نیم میلی گرم استفاده می‌کنند. بنابراین به همین نسبت اثر حفاظتی کرم ضد آفتاب کاهش پیدا می‌کند. ادامه‌ی مطلب را می‌توانید در پست بعدی پیگیری کنید.