Secret Level Review / Recenzja Secret Level

On Friday (few weeks ago), my partner and I watched two episodes of the new anthology from the creators of Love, Death and Robots. Initially, I wanted to review 2-3 episodes per text and post them every week, but seeing the lack of enthusiasm in me and Asia, I decided to combine everything into one, throw away unnecessary things, add a few new ones and that's it.

What is Secret Level? It's an anthology (each episode is a closed whole, talks about something different, all episodes are connected by a theme, thread or something else) about computer games. Each episode is shorter than an anime episode, i.e. it lasts 19-23 minutes. We have both old games and new titles here.

Since I love the first part of Unreal Tournament, we started our adventure with Secret Level with this episode. I won't say I got everything I wanted to see, but what I saw was SO FUCKING GOOD! The plot of the episode is a shortened story known from the new Planet of the Apes trilogy or several other titles. This isn't an overly revealing thread, but you have to try hard to spoil it. After a quick introduction, the action begins - a tournament in which the military fights against rebellious machines. My pulse jumped every time I heard the distinctive voice of the narrator, which is hard to forget. DotA and UT fans know what I'm talking about. Or how I saw tactics that other players used (or could if not for the limitations of the engine - I'm talking about the human shields that Xan used). Not to mention the very faithful presentation of the game world. If they did something like this for fans of classic RTS games or Doom, Quake 1... I don't even say how I would react, because it would be a euphoric outpouring of profanity showing my joy! About the same when I saw the iconic map. A place of countless carnage, funny fights, shouting at campers (this joke from the second half of the episode FTW!!!) I can't even count how many times I saw myself during the screening, as if I were Leonardo Di Caprio from The Wolf of Wall Street.

The short length was used perfectly, cramming in as much content and Easter eggs as possible. This is also visible in the creation of the characters. Some will say it's not difficult, but I disagree. You need to know the topic well to know what to post and why. So that the content is understandable to ordinary viewers and that fans are satisfied. My girlfriend liked the episode, she thought it was cool enough. Then, when I showed her the game, she said: "Well, I don't like games like Doom, but they presented it nicely in the series."

Pacman was a very good introduction to the history of Pacman. However, it's hard for me to say anything about it without spoilers. Well, what can we say about a game that was created at a time when no one dreamed of having a plot... In fact, electronic entertainment was a similar novelty to VR today. So I will limit myself to saying that my partner and I praised this episode. Simple, schematic, you've probably seen it several times in different configurations. Well, it has a logical introduction, development, ending, and some minor threads inside.

As for Armored Core, unfortunately we were not satisfied with this episode. Not because he was weak or anything. We liked the beginning, it was an interesting introduction that also successfully introduced us to the story and introduced the main character. Less than Unreal Tournament, but it wasn't a tragedy. Our complaints concern the finale, which we did not understand at all. Sure, we had some thoughts, but there was no strong accent at the end. Or a summary of what it was about. Don't get me wrong, what we got was intriguing and thought-provoking. The issue of self-acceptance, the fight against addiction, disagreement with various things - all this was clear to us. The story stopped at some point, as if Prime had cut off the last dozen or so seconds, or maybe even a few minutes.

Megaman. The plot shows the accelerated genesis of the hero and... nothing more. I don't know why they stopped the episode halfway through. These aren't some randoms that had a limited budget or something. It's not Hazbin Hotel that they had to make some concessions because "Prime is not sure whether the cartoon will be popular." Megaman himself also has the potential to create a cool and simple story. It is not as complex as Armored Core, but at the same time it is much more interesting than a simple game like that. It's a pity, because the short fight between it and the bomb robot promised something interesting. As with the Armored Core episode, there was no clear ending. We also didn't see the reason why both episodes were created. They were neither closed, short stories like PacMan, D&D, UT, or Sifu.

That's right, Sifu. My girlfriend didn't understand this episode because she didn't play the game. Me neither, but I've heard a lot about it, including: on Rysłaa's channel (Polish YouTuber creating content about games). When I explained to Asia what it was about, she liked the episode. Just like the game, you can see that it is a game strongly rooted in the culture and approach to life of the Japanese. The theme of this episode is also quite typical of their culture - revenge.

The D&D episode is also a full story like the one about Sifu and Pacman. Only here we are dealing with a quest performed by the team. Unlike them, it does not summarize the game or present its origins, but only tells a side story. The episode itself was mediocre for me... Or to put it another way, everything was done correctly (and even a tad better), but like the Pacman episode, I've seen it too many times to enjoy it. I didn't find any fanservice or various references, but I'm not a D&D or fantasy fan, so I probably missed them. To avoid sounding grumpy, I'll say that I like the concept of making mini episodes based on different quests. I would like to see more episodes like this, but with a slightly longer length. In my opinion, their sound would be much better.

Interstellar fans should check out the Exodus episode. Fans of plots about fate (The Witcher, Dark, Space Battleship Yamato) will also be pleased. Apart from the action and less drama resulting from differences in the plot, both titles are very similar. The daughter went on a journey through space, and the father ran after her. The episode was good, but we weren't blown away by it. It would be nice if all Secret Level parts had a beginning, middle and end, like this one.

Crossfire will appeal to all lovers of action movies, shootings, special forces, urban combat and, to some extent, moral dilemmas. The plot and structure of this episode are typical of films of this type. Simple, fast action, pretextual and simple plot that will not spoil the impressions of the screening. I won't remember it in a few years, but I can't complain. Perfect entertainment for 15-20 minutes.

I have about as much to say about Spelunky as I do about Crossfire or Pacman. I don't know this game, but after one of the heroines said a few key sentences, I knew it was some kind of rogue-like (Returnal, Sifu, Hades, Enter the Gungeon, The Binding of Isaac) or roguelite (Diablo, Balatro). I laughed then and my partner asked why. I replied to her: "You will see things from one game that I really like, I wonder if you can guess which one I'm talking about." After several deaths of the animation's protagonist, she already knew that I was talking about Returnal. I died in very similar situations as the heroine of Spelunky. Only the atmosphere is not so dark and heavy. I can summarize this episode like Crossfire - in a few years I won't remember it, but I still had a very pleasant fifteen minutes.

I haven't seen the episode about Concord because I vote with my wallet and I don't intend to support projects that contain nothing interesting. We haven't finished the last episode, the one about the courier. I don't know why it was created. Even the episodes I complained about had something to offer. It's as if it was written by a screenwriting student and the rest of the creators were instructed by the producer not to interfere with it. The episode didn't look bad, but Kratos and other elements from Sony games felt like cheap renders. The one about WH40K was better than them, but even though I have some sympathy for the Space Marines, the episode was boring and so-so in my opinion.

In order not to end this too fatalistically, I left my two favorite episodes for the end. The one from UT is in 3rd place. I'll start with my favorite and best - Honor of Kings. It was probably the best mind fight I've ever seen. Or in other words, because I described him incorrectly - he was the most intense of all. A few "mind battles" from anime made a greater impression on me (the finale of Akagi, both seasons of Kaiji), not to mention TV series or movies, but all of them are limited by the possibilities of their medium. It's different in the case of a game that offers wide possibilities, and in addition the animation gives up them, expanding them even more. I haven't played the game so I don't know what mechanics are in it, but I'm pretty sure the animation creators went beyond their scope. This, combined with psychology, manipulations of the antagonist, ideas for distracting the protagonist, and eristics ensured an amazing show. I would like to see something like this more often.

The main value of the Outer Words episode is its motivational aspect. It's about living your life and not sacrificing too much for people who don't treat us as loved ones. The story, which may be entertaining at first, becomes more and more dramatic with every minute, until it becomes a nightmare. I could give you examples of films with a similar message, but it would only spoil the joy of watching it. I will only limit myself to the fact that it is worth watching this episode if you have a problem with excessive willingness to help or seek acceptance. Many people take advantage of this, especially corporations.

Despite high viewership and Prime satisfaction, I am not satisfied with this anthology. I expected something better, especially since they chose games that had the right potential. The quality of the episodes was very different - one was tragic, the other was forced, a few were cut off halfway through, and there were only 3 really great ones - Unreal Tournament, Outer Words and Honor of Kings. For comparison, the last season of LDR was better in my opinion. There were also a few forced episodes, but because there were more successful ones, we didn't feel it so strongly. There was no tragedy, but I won't pretend that I had a great time. After watching the episodes that interested us in terms of the title or the selection of games, we didn't want to read the rest. We didn't force ourselves to watch it like Dune (I personally don't recommend it, we slept through most of the episodes), but we weren't thrilled either. My rating is +7/10.

W piątek (kilka tygodni temu) wraz z moją partnerką, włączyliśmy dwa odcinki nowej antologii od twórców Love, Death and Robots. Początkowo chciałem recenzować po 2-3 odcinki na tekst i wrzucać go co tydzień, ale widząc brak entuzjazmu u mnie i Asi, uznałem że połączę wszystko w jedność, wyrzucę zbędne rzeczy, dodam kilka nowych i gotowe.

Czym jest Secret Level? To antologia (każdy odcinek stanowi zamkniętą całość, opowiada o czym innym, wszystkie odcinki łączy jakiś motyw, wątek lub coś innego) o grach komputerowych. Każdy odcinek jest krótszy od odcinka anime, czyli trwa 19-23 minuty. Mamy tu zarówno stare gry, jak i nowe tytuły.

Jako że uwielbiam pierwszą część Unreal Tournament, zaczęliśmy naszą przygodę z Secret Level właśnie od tego odcinka. Nie powiem, że dostałem wszystko, co chciałem obejrzeć, ale to co zobaczyłem było ZAJEBIŚCIE DOBRE! Fabuła odcinka to taka skrócona historia znana z nowej trylogii Planety Małp lub kilku innych tytułów. Nie jest to przesadnie odkrywczy wątek, ale trzeba się postarać by go zepsuć. Po błyskawicznym wprowadzeniu, zaczyna się akcja - Turniej w którym wojskowi walczą ze zbuntowanymi maszynami. Mój puls skakał za każdym razem, gdy słyszałem charakterystyczny głos lektora, którego trudno zapomnieć. Fani DotA i UT wiedzą o czym mówię. Albo jak widziałem taktyki, które stosowali inni gracze (lub mogliby, gdyby nie ograniczenia silnika - mówię o żywych tarczach, których używał Xan). O bardzo wiernym przedstawieniu świata gry nawet nie wspominam. Gdyby zrobili takie coś dla fanów klasycznych gier RTS albo Dooma, Quake 1... Nawet nie mówię jakbym zareagował, bo byłby to euforyczny wylew wulgaryzmów pokazujący moją radość! Mniej więcej taki sam, gdy zobaczyłem kultową mapę. Miejsce niezliczonej liczby rzezi, zabawnych walk, bluzgania na camperów (ten żart z drugiej połowy odcinka FTW!!!) Nawet nie zliczę ile razy widziałem siebie podczas seansu, jakbym był Leonardo Di Caprio z filmu The Wolf of Wall Street.

Świetnie wykorzystano krótki metraż, wciskając jak najwięcej treści i easter-eggów. Widać to też po kreacji bohaterów. Niektórzy powiedzą, że to nic trudnego, a ja się nie zgodzę. Trzeba dobrze znać temat, by wiedzieć co i dlaczego wrzucić. Tak by treść była zrozumiała dla zwykłych widzów oraz by fani byli usatysfakcjonowani. Odcinek podobał się mojej dziewczynie, uznała go za dostatecznie fajny. Potem jak jej pokazałem grę, to powiedziała: "No ja nie lubię gier jak Doom, ale w serialu fajnie to przedstawili".

Pacman był bardzo dobrym wprowadzeniem do historii Pacmana. Trudno mi jednak coś powiedzieć na jego temat bez spoilerowania. No bo co powiedzieć o grze,która powstała w czasach, gdy nikt nie marzył o fabule... Ba, elektroniczna rozrywka była podobną nowością, co dzisiaj VR. Ograniczę się więc do tego, że wraz z moją partnerką, pochwaliliśmy ten odcinek. Prosty, schematyczny, widzieliście go pewnie kilka razy w różnych konfiguracjach. No ale ma logiczny wstęp, rozwinięcie, zakończenie, jakieś drobne wątki wewnątrz.

Jeśli chodzi o Armored Core, to niestety nie byliśmy zadowoleni z tego epizodu. Nie dlatego, że był słaby czy coś. Początek nam się spodobał, był ciekawym wprowadzeniem, który równie udanie wprowadził nas do historii i przedstawił głównego bohatera. Mniej niż Unreal Tournament, ale nie było tragedii. Nasze zarzuty tyczą się finału, którego totalnie nie zrozumieliśmy. Tzn jasne, mieliśmy pewne przemyślenia, ale zabrakło jakiegoś mocnego akcentu na koniec. Albo podsumowania, o co w tym chodziło. Nie zrozumcie mnie źle, to co dostaliśmy było intrygujące i zmusiło do przemyśleń. Wątek z akceptacją samego siebie, walka z uzależnieniem, niezgoda na różne rzeczy - wszystko to było dla nas jasne. Historia urwała się w pewnym momencie, tak jakby Prime ucięło ostatnie kilkanaście, kilkadziesiąt sekund, a może nawet parę minut.

Megaman. Fabuła pokazuje przyśpieszoną genezę bohatera i... nic więcej. Nie wiem, czemu przerwali odcinek w połowie. To nie są jakieś randomy, które miały ograniczony budżet czy coś. To nie jest Hazbin Hotel, że musieli iść na pewne ustępstwa, bo "Prime nie jest pewny, czy kreskówka będzie popularna". Sam Megaman ma też potencjał na stworzenie fajnej i prostej historii. Nie jest złożony jak Armored Core, a jednocześnie dalece ciekawszy od prostej gry typu Szkoda, bo krótka walka między nim, a bombowym robotem zapowiadała coś ciekawego. Podobnie jak w przypadku odcinka Armored Core, zabrakło jakiegoś wyraźnego zakończenia. Nie dostrzegliśmy też powodu, dla którego powstały oba odcinki. Nie były to ani zamknięte, krótkie historie, jak PacMan, D&D, UT, czy Sifu.

No właśnie, Sifu. Moja dziewczyna nie zrozumiała tego epizodu, bo nie grała w grę. Ja też nie, ale dużo słyszałem na jej temat m.in. na kanale Rysłaa (polski youtuber tworzący content o grach). Gdy wytłumaczyłem Asi o co w tym chodziło, odcinek spodobał jej się. Podobnie jak gra, widać że to gra silnie zakorzeniona w kulturze i podejściu do życia, jakie przejawiają Japończycy. Motyw przewodzi tego odcinka również jest dość typowy dla ich kultury - zemsta.

Odcinek o D&D jest również pełną historią, jak ten o Sifu i Pacmanie. Tylko tutaj mamy do czynienia z questem, który wykonuje drużyna. W przeciwieństwie do nich, nie streszcza gry ani nie przedstawia jej genezy, tylko opowiada historię poboczną. Odcinek sam w sobie był dla mnie przeciętny... Albo inaczej, wszystko zostało poprawnie wykonane (a nawet ciut lepiej), ale podobnie jak w przypadku odcinka o Pacmanie, widziałem to zbyt wiele razy, by móc się nim cieszyć. Fanserwisu i różnych nawiązań nie znalazłem, ale nie jestem miłośnikiem D&D i fantasy, więc pewnie je przeoczyłem. Żeby nie wyjść na marudę, powiem że lubię koncepcję robienia mini odcinków opartych na różnych questach. Chciałbym oglądać więcej takich odcinków, ale z nieco dłuższym metrażem. Ich wydźwięk byłby wg mnie znacznie lepszy.

Fani Interstellar powinni się zainteresować odcinek Exodus. Fani wątków dotyczących przeznaczenia (Wiedźmin, Dark, Space Battleship Yamato) również będą zadowoleni. Pomijając akcję, mniejszy dramatyzm wynikający z różnic w fabule, oba tytuły są do siebie bardzo podobne. Córka wyruszyła w podróż po kosmosie, a ojciec pobiegł za nią. Odcinek był dobry, ale nas nie zachwycił. Byłoby fajnie, gdyby wszystkie części Secret Level miały swój początek, rozwinięcie i zakończenie, tak jak w tym przypadku.

Crossfire spodoba się wszystkim miłośnikom filmów akcji, strzelanin, sił specjalnych, walki w mieście i do pewnego stopnia dylematów moralnych. Fabuła i struktura tego epizodu, jest charakterystyczna dla filmów tego typu. Prosta, szybka akcja, pretekstowa i prosta fabuła, która nie będzie psuła wrażeń z seansu. Nie będę o nim pamiętał za kilka lat, ale nie mogę narzekać. Idealna rozrywka na 15-20 minut.

O Spelunky mam do powiedzenia mniej więcej tyle samo, co o Crossfire, czy Pacmanie. Nie znam tej gry, ale po tym jak jedna z bohaterek powiedziała kilka kluczowych zdań, wiedziałem że to coś w rodzaju rogue-like (Returnal, Sifu, Hades, Enter the Gungeon, The Binding of Isaac) lub roguelite (Diablo, Balatro). Zaśmiałem się wtedy, partnerka zapytała dlaczego. Odpowiedziałem jej: "Zobaczysz rzeczy z jednej gry, którą bardzo lubię, ciekawe czy zgadniesz o jakiej mówię." Po kilku śmierciach protagonistki animacji, wiedziała już że mówię o Returnal. Umierałem w bardzo podobnych sytuacjach, co bohaterka Spelunky. Tylko klimat nie jest tak mroczny i ciężki. Mogę podsumować ten epizod, tak jak Crossfire - za kilka lat nie będę o nim pamiętał, ale mimo to bardzo przyjemnie spędziłem ten kwadrans.

Odcinka o Concordzie nie widziałem, bo głosuję portfelem i nie zamierzam wspierać projektów, które nie zawierają nic ciekawego. Ostatniego odcinka, tego o kurierce, nie skończyliśmy. Nie wiem w jakim celu powstał. Nawet te odcinki na które narzekałem, miały coś w sobie. Tak jakby napisała go jakaś studentka scenariopisarstwa, a reszta twórców dostała polecenie od producenta, by się w to nie wtrącać. Odcinek niby nie wyglądał źle, ale Kratos i inne elementy z gier Sony sprawiały wrażenie bycia tanimi renderami. Ten o WH40K był lepszy od nich, ale mimo że darzę Space Marines pewną sympatią, to odcinek był nudny i taki sobie wg mnie.

Żeby nie kończyć tego zbyt fatalistycznie, zostawiłem sobie dwa ulubione odcinki na koniec. Ten z UT jest na 3 miejscu. Zacznę od ulubionego i najlepszego - Honor of Kings. To był chyba najlepszy mind fight, jaki widziałem. Albo inaczej, bo źle go opisałem - był najintensywniejszym ze wszystkich. Parę "pojedynków umysłów" z anime zrobiło na mnie większe wrażenie (finał Akagi, oba sezony Kaijiego), o serialach, czy filmach nie wspominając, ale wszystkie są ograniczone możliwościami swojego medium. Co innego w przypadku gry, która daje szerokie możliwości, a dodatkowo animacja rezygnuje z nich, jeszcze bardziej je poszerzając. Nie grałem w tę grę i nie wiem, jakie mechaniki w niej występują, ale jestem prawie pewny, że twórcy animacji wyszli poza ich zakres. To w połączeniu z psychologią, manipulacjami antagonisty, pomysłami na odwracanie uwagi protagonisty, erystyką zapewniło niesamowite show. Chciałbym częściej oglądać coś takiego.

Głównym walorem odcinka z Outer Words, jest jego aspekt motywacyjny. Chodzi o to, by żyć swoim życiem i nie poświęcać się nadmiernie dla ludzi, którzy nie traktują nas jak bliskich. Historia która początkowo może bawić, z każdą minutą staje się coraz większym dramatem aż staje się koszmarem. Mógłbym Wam podać przykłady filmów z podobnym przesłaniem, ale jedynie zepsułbym radość z oglądania. Ograniczę się jedynie do tego, że warto obejrzeć ten odcinek, gdy ma się problem z nadmierną chęcią pomocy lub szukania akceptacji. Wielu ludzi to wykorzystuje, a korporacje w szczególności.

Mimo wysokiej oglądalności i zadowolenia Prime'a, nie jestem zadowolony z tej antologii. Spodziewałem się czegoś lepszego, zwłaszcza że wybrali gry, które miały odpowiedni potencjał. Poziom odcinków był bardzo różny - jeden tragiczny, drugi wrzucony na siłę, kilka było tak jakby urwanych w połowie, a takich naprawdę super było tylko 3 - Unreal Tournament, Outer Words i Honor of Kings. Dla porównania, ostatni sezon LDR był wg mnie lepszy. Tam też było kilka odcinków na siłę, ale przez to, że było więcej tych udanych, to nie odczuliśmy tego tak mocno. Tragedii nie było, ale nie będę udawał, że świetnie się bawiłem. Po obejrzeniu odcinków, które zainteresowały nas samym tytułem lub wyborem gier, nie ciągnęło nad do pozostałych. Nie oglądaliśmy tego na siłę, jak Dune (osobiście nie polecam, przespaliśmy większość odcinków), ale nie byliśmy też zachwyceni. Moja ocena to +7/10.