Crossing the Bosphorus: A Night Walk in Istanbul (eng-tr)

Last evening, I decided to do something simple yet soul-refreshing: a walk between Kadıköy and Eminönü, two of Istanbul’s most iconic neighborhoods. What makes this journey special is not only the lively streets but also the short ferry ride that connects the two sides of the city. Instead of choosing the bus or the metro, I deliberately took the ferry, because there is something magical about crossing the Bosphorus by sea. It slows you down, clears your mind, and gives you a sense of belonging to this vibrant city.

Geçtiğimiz akşam, basit ama ruhu dinlendiren bir şey yapmaya karar verdim: Kadıköy ile Eminönü arasında bir yürüyüş. Bu yolculuğu özel kılan yalnızca hareketli sokaklar değil, aynı zamanda iki yakayı birbirine bağlayan kısa vapur yolculuğu. Otobüs ya da metrobüs yerine bilerek vapuru tercih ettim. Çünkü Boğaz’ı denizden geçmenin büyülü bir yanı var. İnsanı yavaşlatıyor, zihni temizliyor ve bu şehre ait olma duygusunu hissettiriyor.

Kadıköy is always full of energy. As I walked through its narrow streets, I was welcomed by the sound of the tram, people chatting at cafés, and the warm glow of shop lights reflecting on the pavements. The smell of street food and the sight of colorful shop windows created an atmosphere that instantly lifted my mood. The air was perfect — neither too hot nor too cold — just the right balance that makes an evening stroll so pleasant.

Kadıköy her zamanki gibi enerjikti. Dar sokaklarında yürürken tramvayın sesi, kafelerde sohbet eden insanların uğultusu ve vitrinlerden yansıyan ışıklarla karşılandım. Sokak yemeklerinin kokusu ve renkli dükkânların cazibesi bir anda ruh halimi yukarıya çekti. Hava tam da idealdi; ne sıcak ne de serin. Akşam yürüyüşünü keyifli kılacak dengeyi bulmuş gibiydi.

I continued toward the seaside, and the closer I got, the more the sky transformed. The sunset painted the horizon with soft tones of orange and pink, and between the tall apartment blocks, I could glimpse the sea sparkling in the distance. People were sitting in the park, enjoying the last light of the day, some in groups with friends, others in silence, lost in their own thoughts. There is something about Istanbul evenings that makes you feel part of a bigger story, as if the city itself is breathing with you.

Sahil tarafına yaklaştıkça gökyüzünün rengi değişmeye başladı. Gün batımı, ufku turuncu ve pembe tonlara boyamıştı. Apartman bloklarının arasından denizin parıltısı görünüyordu. Parklarda insanlar oturmuş, kimisi arkadaşlarıyla sohbet ediyor, kimisi yalnızca günün son ışıklarının tadını çıkarıyordu. İstanbul akşamlarında insan, daha büyük bir hikâyenin parçasıymış gibi hissediyor; sanki şehir seninle birlikte nefes alıyor.

When I reached the pier, the ferry was already waiting. Boarding it felt like stepping into a different rhythm of life. As the boat slowly departed Kadıköy, I watched the lights of the district grow smaller behind me. On the other side, Eminönü was glowing with energy, with the illuminated mosques standing tall against the night sky. The water reflected all those city lights, dancing in ripples as the ferry moved forward.

İskeleye vardığımda vapur çoktan hazır bekliyordu. Adım attığım anda başka bir ritme geçtim sanki. Vapur Kadıköy’den ağır ağır ayrılırken, ışıkların arkada küçülmesini izledim. Karşı tarafta ise Eminönü, gecenin içinde ışıl ışıldı. Aydınlatılmış camiler, şehrin siluetinde tüm ihtişamıyla yükseliyordu. Denizin üzerinde yansıyan ışıklar, vapurun hareketiyle dalgalanarak ayrı bir güzellik katıyordu.

Arriving at Eminönü, I wandered around the square. The place was buzzing with people — tourists, locals, families, and street vendors. The aroma of roasted chestnuts and fresh simit filled the air. In the background, the mosque’s silhouette shone beautifully, reminding me once again how history and modern life blend so seamlessly in this city.

Eminönü’ne vardığımda meydanda dolaştım. Her zamanki gibi kalabalık ve hareketliydi. Turistler, aileler, satıcılar, gençler… Herkesin farklı bir telaşı vardı. Mis gibi simit ve kestane kokusu havayı doldurmuştu. Bir yanda da caminin ihtişamlı görüntüsü, bana bir kez daha İstanbul’un hem tarihi hem de modern haliyle ne kadar eşsiz olduğunu hatırlattı.

Walking through Eminönü’s streets, I felt that this little journey had reset my mood. Istanbul may be crowded, expensive, and overwhelming at times, but evenings like this make everything worthwhile. The combination of walking, ferry rides, and simply observing the city brought me back to the energy I had at the beginning of summer. I realized that I should do this more often — not rushing, not overthinking, just walking through the heart of the city and letting it work its quiet magic on me.

Sokaklarında yürürken içimde bir rahatlama hissettim. İstanbul kalabalık olabilir, pahalı olabilir, yorucu olabilir ama böyle akşamlar her şeye değiyor. Yürüyüş, vapur ve sadece şehri gözlemlemek bana yazın başındaki enerjimi geri verdi. Bunu daha sık yapmam gerektiğini düşündüm; acele etmeden, düşüncelere boğulmadan, sadece şehrin kalbinde yürümek ve İstanbul’un sessiz büyüsünü içimde hissetmek.