---

Hello everyone!!!

I hope you are well or are trying to be well. I'm doing fine. Things have been a little complicated lately and my mind is a little confused, I don't know. Today we are going with you to our last stop in Eskişehir to a museum that some of you may find quite strange.

This museum is about an earthquake that put our country in a very difficult situation on February 6, 2023, and what it left to the living dead. Obviously, it is a difficult place to visit. My heart couldn't take it. Like the majority in Turkiye, I also lost my acquaintances in this earthquake, but especially the sadness on the friends who experienced that earthquake and came to this museum was completely different and this sadness affected me more than the whole museum. Sometimes experiences can affect you more than what you see in front of you, and I realised this there.

---

---

The museum is housed in a very old building, which has been kept as it is instead of being renovated because it is historic, but at the same time it is a bit dangerous. Since we were in crowded groups, no more than 50 people were allowed in the building at the same time or no more than 20 people were allowed to go upstairs at the same time. Speaking of upstairs, let me tell you that this museum has two floors. Of course, this was a temporary museum as far as I understand. It may be gone now.

---

Located in the building of Eldem Culture and Art Foundation, this museum was quite interesting. Again, as our last stop, this museum was opened to the public after my visit, so I had not seen it before.

---

I was in the second group and waited outside for a while to enter the museum. To be honest, I didn't know what was going on inside at that time and we were only told that the building was dangerous and I didn't want to take any risks. When I went inside, this text greeted me. While I was reading it again to write this blog post, I thought how they described the situation with a poetic writing. When I was there, since I did not know the content of the museum, I just read it without looking for meaning.

---

The next section after the entrance reveals these ruins. These remains came directly from Kahramanmaraş, one of the places where the earthquake was felt most intensely and where there were the most casualties. There were children's toys, a woman's household items and some kitchen utensils in this rubble. At this point, I grasped the content of this museum and I felt as if the rubble had fallen on my shoulder. It was very heavy for me.

---

This dress was a wedding dress that a bride who was going to get married before the earthquake wanted to wear at her wedding and was left by her grandmother. The one next to it, as far as I remember, contains the love letters of a grandmother and grandfather who died in the earthquake. It came out of a memory box. At this point, I realised that I was crying with the warning of my friend who saw my make-up running while I was visiting the museum. Especially the rubble above and the dullness in the eyes of my guide friend from Hatay who was looking at it ripped my heart out of its place and burned it because there was no more pain in those eyes, and I cursed my own eyes for seeing those eyes. Because that dullness was special to him.

---

Here, too, there is a coffin that has already been prepared for a funeral. I think this coffin belonged to someone who died before the earthquake, and before the burial, the earthquake hit and the body could not be reached again.

---

Since this article is a bit long, I would like to give you a brief summary. It says that the needle-embroidered handkerchiefs you can see below are not actually considered an art, but a ‘housework craft’ just like cooking and taking care of children, and that they have been wronged for some psychological/sociological reasons. At the same time, the museum owners finish their note by saying that we should not care whether these handkerchiefs are torn or not and that we should spend at least a few minutes with them ‘they went through hard times and survived’.

---

---

It was difficult to want to touch these handkerchiefs and not be able to. I wanted to at least feel the dust of their experiences on my hands, but at the same time I did not want to dirty the sweat of those who worked on them with my dirty hands.

---

There was another wedding dress upstairs, whose story was not as sad as the one downstairs, but still sad. Unfortunately, the grandmother who wore this wedding dress in her youth is no longer alive.

---

That's all I remember from upstairs. There didn't seem to be much, but I was heavier than before I entered this museum. The weight of all these experiences and unfinished business weighed heavily on my chest as if they were all mine. It was and still is one of the saddest trips of my life.

I honestly don't think there is anything more I can talk to you about this museum. In fact, now that I think about it, I think the building of that museum was solid and they told us something like that in order to put us in a certain state of pressure and mentality. Although I don't like to be lied to, it is a fact that it affected me deeply whether it is true or not.

I hope I can bring you a little more joy in my next travel article. See you all later. Take care of yourself, stay with health and love and please remember that;

You are the only one of you.

Herkese merhabaaaa!!!

Umarım iyisinizdir ya da iyi olmaya çalışıyorsunuzdur. Ben iyi sayılırım. Son zamanlarda durumlar ve benim aklım biraz karışık, bilmiyorum. Bugün sizinle Eskişehir'deki son durağımıza bazılarınızın oldukça garip bulabileceği bir müzeye gidiyoruz.

Bu müze 6 Şubat 2023 yılında ülkemizi çok zor duruma sokmuş bir depremin yaşayan ölülere bıraktıkları ile ilgili. Gezmesi zor bir yer açıkçası. Benim yüreğim kaldırmadı. Dayanamadım. Türkiye'deki çoğunluk gibi bu depremde ben de tanıdıklarımı kaybettim fakat özellikle o depremi yaşayıp da bu müzeye gelen arkadaşların üzerindeki hüzün bambaşkaydı ve bu hüzün beni müzenin tamamından daha çok etkiledi. Bazen yaşanmışlıklar, karşınızda gördüklerinizden daha çok etkileyebiliyor sizi bunu da anladım orada.

---

---

Müze çok eski olan ve tarihi olduğu için de yenilenmesi yerine olduğu gibi tutulan ama aynı zamanda da biraz tehlikeli olan bir binada yer alıyor. Kalabalık gruplar hâlinde olduğumuz için aynı anda 50 kişiden fazlası binaya alınmadı veya aynı anda 20 kişiden fazlasının yukarıya çıkmasına izin verilmedi. Yukarı demişkende bu müzenin iki katlı olduğunu söyleyeyim. Tabii bu anladığım kadarıyla geçici bir müzeydi. Şimdi yerinde yeller esiyor olabilir.

---

Eldem Kültür ve Sanat Vakfı'nın binasında bulunan bu müze oldukça ilgi çekiciydi. Yine son durağımız gibi de bu müze ben gittikten sonra halka sunulduğu için ben daha önce görmedim.

---

Ben ikinci grupta yer alarak dışarıda biraz bekledim müzeye girebilmek için. Açıkçası o zamanda içerisinde neler olduğunu bilmiyordum ve bize sadece binanın tehlikeli olduğu söylenmişti ve risk almak istemedim ne yalan söyleyeyim. İçeriye girdiğimde ise bu yazı beni karşıladı. Yaşanan durumu ne kadar da şiirsel bir yazı ile anlatmışlar diye düşündüm bu yazıyı yazmak için tekrar okurken. Oradayken ise müzenin içeriğini bilmediğim için ise sadece, anlam aramadan, okuyarak geçmiştim.

---

Girişten bir sonraki bölüm ise karşınıza bu kalıntıları çıkarıyor. Bu kalıntılar direkt olarak Kahramanmaraş'tan, yani depremin en yoğun hissedildiği ve en çok kayıp verilen yerlerden birinden geldi. Bu molozun içerisinde çocuk oyuncağı, bir kadının ev eşyaları ve bazı mutfak gereçleri de varmış. Bu noktada ise bu müzenin içeriğini kavradım ve sanki o molozlar omzuma dökülmüş gibi hissettim. Benim için çok ağırdı.

---

Bu elbise, depremden önce evlenecek olan bir gelinin düğününde giymek istediği ve babaannesinden kalan bir gelinlikmiş. Yanındaki ise hatırladığım kadarıyla depremde vefat eden bir nene ve dedenin aşk mektuplarını içeriyor. Bir anı kutusundan çıkmış. Bu noktada müzeyi gezerken makyajımın aktığını gören arkadaşımın uyarısı ile ağladığımı anladım. Özellikle yukarıdaki molozlar ve ona baka kalan Hatay'lı rehber arkadaşımın gözlerindeki donukluk kalbimi yerinden söktü ve yaktı çünkü o gözlerde artık acı yoktu, bu gözleri gördüğü için ise kendi gözlerime lanet ettim. O donukluk onun özeliydi çünkü.

---

Burada da, yazmaya gerek yok ama, bir cenaze için çoktan hazırlanılmış bir tabut var. Bu tabut depremden önce vefat eden birininmiş sanırım ve defnedemeden deprem olup vücuda bir daha ulaşılamamış.

---

Bu yazı biraz uzun olduğundan dolayı size kısa bir özet geçmek isterim. Aşağıda görebileceğiniz iğne nakışlı mendillerin aslında bir sanat sayılmadığını, aynı yemek yapmak ve çocuk bakmak gibi bir "ev işi zanaati" olduğu ve bazı psikolojik/sosyolojik sebeplerden dolayı haksızlığa uğradığını yazıyor. Müze sahipleri aynı zamanda bu mendillerin yırtık olup olmamasına aldırmamamızı ve onlara en azından birkaç dakikamızı ayırmamazı "onlar zor zamanlardan geçtiler ve hayatta kaldılar" diyerek notlarını bitiriyorlar.

---

---

Bu mendillere dokunmak isteyip de dokunamamak zordu. Onların yaşanmışlıklarının tozunu en azından ellerimde hissetmek istedim ama aynı zamanda da onların üzerinde emekleri olanların alın terlerini de kirli ellerimle kirletmek istemedim.

---

Yukarı katta ise hikâyesi alt kattaki kadar olmasa da yine de acıklı olan bir gelinlik daha vardı. Şimdi bu gelinliği gençliğinde giymiş nene hayatta değil ne yazık ki.

---

Üst kattan da sadece hatırladığım bu kadar. Fazla bir şey yok gibiydi ama bu müzeye girmeden öncekinden daha ağırdım. Bu yaşanmışlıkların ve yarım kalmışların ağırlığı sanki hepsi benimmiş gibi göğsümde ağırlığını hissettirdi. Hayatımın en üzücü gezilerinden biriydi ve hâlâ da öyle.

Bu müze hakkında sizinle konuşabileceğim daha fazla bir şey olduğunu düşünmüyorum açıkçası. Hatta şimdi düşünüyorum da bence o müzenin binası sağlamdı ve bize belli bir baskı ve mentalite hâline sokabilmek için böyle bir şey söylediler. Yalan söylenmesini pek sevmesem de gerçek veya değil beni derinden etkilediği bir gerçek.

Umarım bir sonraki gezi yazımda size biraz daha neşe katabilirim. Daha sonra görüşmek üzere. Kendinize dikkat edin, sağlık ve sevgiyle kalın ve lütfen unutmayın ki;

Bu dünyada sizden başka bir tane daha yok.