Another day, another service / My Actifit Report Card: Feb 18/2025

There is no such thing as a quiet day in the fire brigade. Even if it looks like it's going to be loose at first, no one says it out loud. It's like causing a storm. It seems like a superstition, but everyone knows that one sentence like today will probably be calm is enough and after a while the siren shakes everyone out of their blissful sense of security.

Arrival on the vessel. Greeting with the guys, checking the equipment. Everyone has their own assignment, their tasks. We inspect breathing apparatus, check hoses, pumps, hydraulic tools. Everything must be in working order, ready for any eventuality. There is no room for mistakes – sometimes it's a matter of life and death.

Less than an hour passes, and you can already hear the familiar sound. Alarm. You don't know what awaits us – it's always a lottery. Fire? Accident? A cat in a tree? It doesn't matter, because the reaction is always the same. We drop everything and in a few seconds we are in the car.

This time a report of a road accident. We get into the car, fasten the seat belts almost automatically. The driver starts, the signals are on, the road must be clear. The city is asleep, but we are going on full alert.

We arrive at the place, two cars, one stuck in the barriers. We approach the first vehicle. The driver is conscious, in shock, but does not look seriously injured. It is worse with the second car. The door is jammed, the passengers cannot get out. A quick decision – hydraulic equipment, we cut the sheet metal to get them out as quickly as possible. For them, every second is the difference between life and tragedy.

We act in full concentration, adrenaline is pumping, but no one allows themselves to panic. One of us is in contact with the victim, the other is cutting the body. When the door is finally opened, the doctors take over the wounded. We do our job, secure the place, disconnect the batteries, check if there is no fire hazard.

We return to the unit. Someone throws a short: Well done. We don't need any more words.

Not every service is about fires and accidents. Sometimes there are quieter moments – training, exercises, equipment maintenance. But there is always this vigilance, this waiting. The phone can ring at any time.

There are days when the trips are less dramatic. Sometimes we help the elderly, sometimes we go to flooded basements. Sometimes our task is to pull a cat down from a tree, although most of us think that if a cat has climbed there, it will also come down on its own.

But there are also days that stay in your head for a long time. The ones you don't want to talk about at the table at home. Fires in which no one could be saved. Events after which only silence remains.

Not everyone can bear it. Every firefighter has their own ways of dealing with all this. Some people close it in on themselves, others relieve the tension with jokes that may seem brutal to outsiders. It's not a lack of empathy – it's a defense mechanism.

After my service, I return home. My wife is waiting with dinner, the children are pounced on me, the dog is wagging its tail. I'm back to normal, but the sound of the siren is still rumbling in my head.

I don't always tell what happened. Not everything can be put into words. My wife understands this, she doesn't press, she doesn't ask questions, but she's always there. And that's enough.

Despite the tiredness, I am happy with these small things. From tea drunk in silence, from an evening walk with the dog, from a moment of peace before the next servant calls me again.

Because you are not a firefighter only when you put on a uniform. You are always a firefighter – day and night, at work and outside of it. It is something that stays in a person forever.

POLSKI:

W straży nie ma czegoś takiego jak spokojny dzień. Nawet jeśli na początku wygląda na to, że będzie luźno, nikt tego nie mówi głośno. To jak wywoływanie burzy. Niby przesąd, ale każdy wie, że wystarczy jedno zdanie typu dziś chyba będzie spokojnie i już po chwili syrena wyrywa wszystkich z błogiego poczucia bezpieczeństwa.

Przyjazd na jednostkę. Powitanie z chłopakami, sprawdzenie sprzętu. Każdy ma swój przydział, swoje zadania. Przeglądamy aparaty powietrzne, sprawdzamy węże, pompy, narzędzia hydrauliczne. Wszystko musi być sprawne, gotowe na każdą ewentualność. Nie ma miejsca na błędy – czasem to kwestia życia i śmierci.

Nie mija godzina i już słychać znajomy dźwięk. Alarm. Nie wiadomo, co nas czeka – to zawsze loteria. Pożar? Wypadek? Kot na drzewie? Nie ma znaczenia, bo reakcja jest zawsze ta sama. Rzucamy wszystko i w kilka sekund jesteśmy w wozie.

Tym razem zgłoszenie o wypadku drogowym. Wsiadamy do auta, pasy zapinamy niemal automatycznie. Kierowca rusza, sygnały włączone, droga musi być czysta. Miasto śpi, ale my jedziemy na pełnej gotowości.

Dojeżdżamy na miejsce, dwa auta, jedno wbite w barierki. Podchodzimy do pierwszego pojazdu. Kierowca przytomny, w szoku, ale nie wygląda na poważnie rannego. Gorzej z drugim autem. Drzwi zakleszczone, pasażerowie nie mogą wyjść. Decyzja szybka – sprzęt hydrauliczny, rozcinamy blachę, by wydostać ich jak najszybciej. Każda sekunda to dla nich różnica między życiem a tragedią.

Działamy w pełnym skupieniu, adrenalina buzuje, ale nikt nie pozwala sobie na panikę. Jeden z nas trzyma kontakt z poszkodowanym, drugi rozcina karoserię. Kiedy w końcu udaje się otworzyć drzwi, lekarze przejmują rannych. My robimy swoje, zabezpieczamy miejsce, odłączamy akumulatory, sprawdzamy, czy nie ma zagrożenia pożarem.

Wracamy do jednostki. Ktoś rzuca krótkie: Dobra robota. Nie potrzebujemy więcej słów.

Nie każda służba to pożary i wypadki. Czasem są spokojniejsze chwile – szkolenia, ćwiczenia, konserwacja sprzętu. Ale zawsze pozostaje ta czujność, to czekanie. Telefon może zadzwonić w każdej chwili.

Są dni, kiedy wyjazdy są mniej dramatyczne. Czasem pomagamy starszym ludziom, czasem jeździmy do zalanych piwnic. Bywa, że naszym zadaniem jest ściągnięcie kota z drzewa, choć większość z nas jest zdania, że jeśli kot tam wszedł, to i sam zejdzie.

Ale bywają też dni, które zostają w głowie na długo. Takie, o których nie chce się mówić przy stole w domu. Pożary, w których nie dało się nikogo uratować. Wypadki, po których zostaje tylko cisza.

Nie każdy potrafi to unieść. Każdy strażak ma swoje sposoby na radzenie sobie z tym wszystkim. Niektórzy zamykają to w sobie, inni rozładowują napięcie żartami, które dla ludzi z zewnątrz mogą wydawać się brutalne. To nie brak empatii – to mechanizm obronny.

Po służbie wracam do domu. Moja żona czeka z obiadem, dzieci rzucają się na mnie, pies merda ogonem. Wracam do normalności, ale w głowie jeszcze dudni dźwięk syreny.

Nie zawsze opowiadam, co się działo. Nie wszystko da się ubrać w słowa. Żona to rozumie nie naciska, nie wypytuje, ale zawsze jest. A to wystarczy.

Mimo zmęczenia cieszę się z tych małych rzeczy. Z herbaty wypitej w ciszy, z wieczornego spaceru z psem, z chwili spokoju, zanim kolejna służba znów mnie wezwie.

Bo strażakiem nie jest się tylko wtedy, gdy zakłada się mundur. Strażakiem jest się zawsze – w dzień i w nocy, w pracy i poza nią. To coś, co zostaje w człowieku na zawsze.

This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io

Daily Activity, Moving Around Office, Photowalking, Walking