ကံ့ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွ လြမ္းေနပါ့မယ္

ကံ့ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွ လြမ္းေနပါ့မယ္

အပိုင္း ( ၂၁ )
အခန္း ( ၄၁ )

ျခံအတြင္းတြင္ ကံ့ေကာ္ပန္းရနံ့မ်ားက ေမႊးထံုလွ်က္ရိွသည္။ဆရာ့ မ်က္ႏွာက ျပံဳးရႊင္ေနေလသည္။
ၾကိဳင္ ဆရာ့ေရွ့တြင္ ေခါင္းငံု့ေနရင္း ရင္ခုန္လာမိ၏။ဆရာက ကံ့ေကာ္ပန္းတစ္ပြင့္ကို ခူး၍ မိမိေကသာထက္၀ယ္ ပန္ဆင္ရန္လက္လွမ္းလိုက္သည္။
ၾကိဳင္ မပန္ပါနဲ ့ အဲဒီပန္းကို မပန္ပါနဲ ့ေနာ္ ။
ရုတ္တရက္ အသံထြက္ေပၚလာရာဆီသို ့ ၾကိဳင္
လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ညီညီက ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ဆရာႏွင့္ၾကိဳင့္ကို လွမ္းၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာညွိဳးေနေလသည္။ထို႔ေနာက္ အေနာက္သို႔
ထြက္ေျပးေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ၾကိဳင္ ညီညီေနာက္မွ ေျပးလိုက္လာမိသည္။
"ညီညီ ညီညီ ေနပါအံုး ။"
"ၾကိဳင္ မသြားနဲ႔။"ဆရာ့အသံ အေလာတၾကီး ထြက္လာျပီး ဆရာက ၾကိဳင္ေနာက္မွ ေျပးလိုက္လာေလသည္။ ညီညီ့ေနာက္ကို လိုက္ရင္း ၾကိဳင္ေမာလာ
မိသည္။မ်က္ရည္မ်ားလည္း တစ္သြင္သြင္ စီးက်လာေလသည္။တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္
"အား"
ၾကိဳင္ ေရွ႕မွ မည္းနက္ေသာ ေခ်ာက္ၾကီးအတြင္းသို ့ ျပဳတ္က်သြားေလေတာ့သည္။ထိတ္လန္ ့တစ္ၾကား မိမိနာမည္ကို ေခၚလိုက္ေသာ ဆရာ့အသံကို ၾကားလိုက္ျပီးေနာက္ ေခ်ာက္၏ ေအာက္ေျခသို ့ ဒလိမ့္
ေခါက္ေကြး လဲက်သြားေလေတာ့သည္။

"သမီး သတိရလာျပီလား ။"
ၾကိဳင္ မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ အေမ့ကိုၾကည့္လိုက္
သည္။မိမိအိပ္မက္မက္ေနျခင္းပင္။အိပ္မက္ဆို
ေသာ္လည္း မိမိ သတိေမ့ေနေသာ အခ်ိန္တြင္
အိပ္မက္ကမာၻသို့ ေရာက္ရိွသြားျခင္းျဖစ္ျပီး
လက္ေတြ႔ျဖစ္ေနသည့္အလား ထင္ရေလသည္။
မိမိလက္တစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ အလြမ္း
မ်က္၀န္းတြင္လည္း မ်က္ရည္ဥမ်ား တဲြခိုေနၾက
သည္။
"အလြမ္း ညီညီေလ ညီညီ ........."
ၾကိဳင့္ႏႈတ္ခမ္းကို အလြမ္းက လက္ျဖင့္ခပ္ဖြဖြပိတ္လိုက္သည္။
"ငါသိျပီးျပီၾကိဳင္။ငါသတင္းၾကားၾကားခ်င္း အေျပး
ျပန္လာခဲ့တာ။သူ့ရဲ့ေနာက္ဆံုးခရီးကို ငါလိုက္ပို့
လိုက္တယ္ၾကိဳင္။နင္သတိလစ္ေနလို့မပါလာတဲ့အေၾကာင္းနဲ ့ နင္နဲ ့ငါ သူ့ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းလည္း ငါေျပာခဲ့တယ္ၾကိဳင္။နင္စိတ္မ
ေကာင္း စရာေတြ မေတြးနဲ ့ေတာ့ေနာ္။"

ၾကိဳင္ ရိႈက္ႀကီးတငင္ငိုလိုက္သည္။
"ငါဘယ္လိုလုပ္ျပီး မေတြးလို့ရမလဲအလြမ္းရယ္။
ညီညီက ငါ့ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ ငါ့ကိုကာကြယ္ရင္း
ျဖစ္ရတာ။"
အလြမ္းသက္က ၾကိဳင့္လက္ဖ၀ါးေလးကို ေထြးဆုပ္လိုက္သည္။
"ဥပါဥ္ဒါန္ေၾကာင့္ ဥပါဥ္အေရာက္မခံပါနဲ
့ၾကိဳင္ရယ္။ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို့ျဖစ္ရတာပါ။
ညီညီဟာ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလိုျဖစ္ဖို ့ကံပါလာလို့ပါ
ၾကိဳင္ရယ္ေနာ္။"
"မဟုတ္ဘူး အလြမ္းရယ္ မဟုတ္ဘူး။နင္မသိတာ
ေတြ အမ်ားၾကီးရိွေသးတယ္။"
ၾကိဳင္ မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ခံုျဖင့္သိမ္း၍ အေမ့
ဘက္သို့လွည့္လိုက္သည္။
"အေမ သမီးကို ေျပာျပပါအေမ ။ညီညီေသရတာ သမီးေၾကာင့္မဟုတ္လားဟင္။သမီးမွာ ျဖစ္လာရ
မယ့္ ကံတရားမွာ ညီညီပါ ဓားစားခံျဖစ္ရတာမ်ိဳးလား။ဟုတ္တယ္မဟုတ္လားအေမ ။"
ေဒၚထားဆင့္ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္၀ဲလာမိသည္။
စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကကာ ဇရာေၾကာင့္ နဖူးျပင္
ပင္ အနည္းငယ္ရံႈ႕ေနေပျပီ။သို႔ေသာ္ က်က္သေရရိွေသာ အလွမ်ားက က်န္ရိွေနေသးသည္။
မ်က္လံုးေထာင့္မွ မ်က္ရည္စကို အက်ႌလက္ျဖင့္
ပင့္တင္၍ သုတ္လိုက္သည္။

"အေမ မသိဘူးသမီး။အေျဖတစ္ခုကို အေသ
အခ်ာ မေပးႏိုင္လို့အေမ့ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ့သမီး။
အေမဟာ အစကတည္းက သမီးရဲ့ကံတရားကို
မပိုင္ဆိုင္ခဲ့သူပါကြယ္။"သမီး အလြမ္းနဲ့ေနခဲ့အံုး
ေနာ္ အေမ ျဖဴေလးတို့အိမ္ဘက္ေလွ်ာက္လိုက္
အံုးမယ္။သူ့ခမ်ာ သားကိုဆံုးရံႈးလိုက္ရလို့ေျဖ
မဆည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။အေမႏွစ္သိမ့္ေပးဖို့
တာ၀န္ရိွတယ္သမီး။"
ေဒၚထားဆင့္က ၾကိဳင့္နဖူးေလးကို ငံု့နမ္းလိုက္
ကာ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေလသည္။
ၾကိဳင္ အလြမ္းရင္ခြင္ထဲသို့တိုး၀င္လိုက္သည္။
အလြမ္းကလည္း ၾကိဳင့္ကို ခပ္ဖြဖြဖက္ကာ ၾကိဳင့္
ေက်ာျပင္ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနေလသည္။
"နင္အရမ္းပိန္တယ္ၾကိဳင္ ငါနင့္က်န္းမာေရးကို
စိတ္မခ်ဘူး။ေဒၚေလးထားဆင့္ကို ငါေမးလိုက္ျပီး
ျပီ။နင္ေမြးဖို့ေလးရက္သာသာပဲ လိုေတာ့တယ္တဲ့။မနက္ျဖန္ နင္ငါနဲ ့တစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့ၾကိဳင္။အခုမေကြးေေဆးရံုမွာ ငါအလုပ္သင္တာ၀န္က်ေန
တယ္။နင္အဲ့မွာပဲတက္ျပီး ေမြးဖြားျပီးမွ အိမ္ျပန္
လႊတ္မယ္။"
"နင္ေျပာသလို လုပ္ပါ့မယ္ အလြမ္းရယ္။ဒါေပမယ့္ ငါညီညီ့ကို ေတြ့ခ်င္ေသးတယ္။စကားေတြလည္း
ေျပာခ်င္တယ္။"
"ငါတို့မနက္ျဖန္ ညီညီ့ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီးမွ မေကြး
ဘက္သြားၾကမယ္ၾကိဳင္။"
"အခုဆိုရင္ နင္ရယ္ငါရယ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ေနာ္အလြမ္း ညီညီက ဒို့ကိုထားရစ္ခဲ့ျပီ။"
အလြမ္း ငိုခ်င္စိတ္ကို ျမိဳသိပ္ကာ ၾကိဳင့္ကိုခပ္တင္းတင္းဖက္ထားလိုက္သည္။ထိန္းခ်ဳပ္ရခက္ေသာ
အရာမ်ားထဲတြင္ ရင္မွေပါက္ဖြားလာေသာ
မ်က္ရည္စက္မ်ား ပါသည္ဆိုတာလည္း မိမိ
လက္ခံလိုက္မိပါသည္။
#######################
နံနက္ခင္းေနျခည္ႏုႏု ေအာက္၀ယ္ ေရႊေရာင္စပါး
ခင္းမ်ားက ေလယူရာယိမ္းႏဲြ့ေနၾကသည္။
ေတာပန္းရနံ့မ်ားကလည္း ေလအေ၀့တြင္
သင္းပ်ံ့ေနၾကေလသည္။စပါးခင္းမ်ား အစြန္ဘက္ သစ္ရိပ္ေအးျမျမေအာက္တြင္ေတာ့ ျငိမ္သက္ေန ေသာ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးက အထီးက်န္ေနဟန္ရိွ
သည္။ထိုအုတ္ဂူေလး၏ ေရွ႕တြင္ေတာ့ မိန္းမေခ်ာ
ေလးႏွစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ေနၾကသည္။
ၾကိဳင္က ယူလာေသာ ကံ့ေကာ္ပန္းစည္းေလးကို
အုတ္ဂူေပၚတြင္ တင္လိုက္သည္။အလြမ္းကလည္း ျဖဴလႊလႊ စံပယ္ပန္းေလးမ်ားကို တင္လိုက္ေလ
သည္။
"ငါ အလည္လာတယ္ ညီညီ။"
ၾကိဳင့္ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ခပ္အက္အက္ အသံထြက္ေပၚလာသည္။
"ငါေရာ အလြမ္းေရာ နင့္ကိုလြမ္းေနၾကတယ္။
ငါတို့ တစ္ဘ၀လံုး နင့္ကို အျမဲအမွတ္ရေနေတာ့မွာ။ နင္ရင္ခုန္တယ္ဆိုတဲ့ ကေလးေလးေလ
သူ့ကိုေမြးဖို ့ ငါဒီေန ့အလြမ္းနဲ့ျမိဳ ့ကိုလိုက္သြား
ေတာ့မယ္။ကေလးေလး နဲ့အတူ ငါေနာက္တစ္
ေခါက္နင့္ဆီလာခဲ့အံုးမယ္။အဲဒီအခ်ိန္ထိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ့ေစာင့္ေနေနာ္။အဲဒီဘက္ဘ၀မွာ နင္အဆင္ ေျပရဲ့လား။နင္အဆင္ေျပပါေစလို့ ငါဆုေတာင္းပါ
တယ္ ညီညီရယ္။ငါနင့္ကို ျဖဴစင္စြာနဲ့ တစ္သက္လံုး ခ်စ္ေနပါ့မယ္။"
ၾကိဳင္ တစ္ခ်က္ရိႈက္လိုက္ကာ လွည့္ထြက္လာခဲ့
ေလသည္။ညီညီ့ေဘးတြင္ ဒီထပ္ပိုျပီး ရပ္ေနႏိုင္
စြမ္း မရိွေတာ့ေခ်။

"ရက္စက္လွသူၾကီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လွ
သူၾကီး ညီညီေရ နင္ငါနဲ့ၾကိဳင့္ကိုထားခဲ့ျပီး အဲ့ဘက္ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေနလား။နင့္ကို လြမ္းဆြတ္ရျခင္းနဲ ့အတူ ၾကိဳင့္အေပၚကို အသက္ေပးျပီး ကာကြယ္တဲ့ နင့္အခ်စ္ကို ငါၾကက္သီးထေလာက္ေအာင္ကို
ေလးစားအားက်ရပါတယ္ဟာ။နင္မရိွေတာ့လို ့
ငါ့အခ်စ္ေတြ နင္နဲ ့အတူေသဆံုးသြားျပီလို ့
ထင္လား။အဲဒီလို ထင္ရင္ နင္မွားသြားမယ္ ညီညီ။ကေလးဘ၀ကတည္းက အလြမ္းသက္ဆိုတဲ့
ေကာင္မေလးရဲ့အခ်စ္က ညီေစမင္းဆိုတဲ့ ေကာင္
ေလးအေပၚ အခုထိ ခ်စ္ေနဆဲပါပဲ။လူေတြသာ
ႏႈတ္ဆက္လက္ျပျပီး ထားရစ္ထြက္ခြါသြားတတ္
ၾကေပမယ့္ ႏွလံုးသားထဲက အခ်စ္ကေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ ေသဆံုးမသြားတတ္ၾကဘူးညီညီ။
ငါ့ႏွလံုးသားေလးကို နင္နဲ့အတူ ျမဳပ္ႏံွလိုက္တယ္။အဲဒီဘက္ ဘ၀မွာ ငါ့အခ်စ္နဲ ့ နင့္ႏွလံုးသားေလး ေႏြးေထြးပါေစ ညီညီ။ ေနာက္ဘ၀ကို ငါေတာင့္တတယ္ ။ေနာက္ဘ၀ဆိုတာ ရိွခဲ့ရင္ နင့္ကို တစ္ဖတ္သက္ခ်စ္ခြင့္ရတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ဦးအျဖစ္ ငါျပန္လည္ေမြးဖြားလာပါရေစ။ နင္ငါ့ကိျုပန္မခ်စ္ပါေစ
မ်က္ႏွာေလးေငးရလည္း ေက်နပ္တယ္ညီညီ ။
ငါ့အခ်စ္က အဲဒီလို။နင့္အတြက္ ငါမဟုတ္ခဲ့ေပ
မယ့္ငါကေတာ့ နင့္အတြက္ ထာ၀ရပါ။
အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားနဲ ့ကိုယ္
ၾကိဳက္သလို ခ်စ္ေနခြင့္ရိွတယ္ မဟုတ္လား ။"

ေနျခည္ႏုႏုက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
ေဖးမကာ ကန္သင္းေဘာင္အတိုင္း တေရြ႔ေရြ႔
ထြက္ခြါသြားေသာ မိန္းမေခ်ာေလး ႏွစ္ေယာက္
အေပၚတြင္ျဖာက်ေနေလသည္။အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးကေတာ့ အခုထိတိုင္ အထီးက်န္ေနဆဲ။

အခန္း ( ၄၂ )
အမွတ္မထင္ ဆံုသြားေသာ မ်က္၀န္းႏွစ္စင္းသည္ အံ့အားသင့္စြာျဖင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ မလဲႊဖယ္မိဘဲ
ျဖစ္ေနၾကသည္။ေဒစီလြင္၏ မ်က္၀န္းမ်ားက နားမလည္ႏိုင္ျခင္းမ်ားစြာ အံ့အားသင့္မႈမ်ားစြာ ေပ်ာ္၀င္
ေနျပီး ၾကိဳင့္မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းရိပ္
အနည္းငယ္ႏွင့္ မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္း တစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္ ေပ်ာ္၀င္ေနေလသည္။ၾကိဳင္ႏွင့္အလြမ္း မေကြး
ေဆးရံုၾကီးတြင္ ေရာက္ရိွေနခဲ့သည္မွာ ၃ရက္ျပည့္
ေတာ့မည္ ။သားဖြားမီးယပ္ေဆာင္တြင္ ၾကိဳင့္ကိုေနရာခ်ေပးျပီး အလြမ္းက ခဏခဏေျပးလာကာ
ဂရုစိုက္ေလသည္။အခုဒီမနက္မွ round လွည့္လာေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ဆံုျခင္းျဖစ္သည္။
မိမိရင္ထဲမွ အသည္းႏွလံုးကို ဆဲြထုတ္သြားသူႏွင့္
မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လာဆံုေနရသည္မို့ ၾကိဳင္
စိတ္လည္းရႈပ္သြားကာ အတိတ္က ေ၀ဒနာက
ျပန္နာက်င္လာသည္။ထိုအမ်ိဳးသမီးကလည္း မိမိ
ဗိုက္ကို ေ၀့ၾကည့္၍ အံ့ၾသေနဟန္ေပၚသည္။
တစ္ခုခုကို တိတိက်က်မေတြးမိပါေစႏွင့္ဟု ၾကိဳင္က်ိတ္၍ ဆုေတာင္းလိုက္သည္။ရုတ္တရက္ ဗိုက္ထဲမွ လႈပ္လာကာ အဆမတန္ နာက်င္လာေလ
သည္။
"အား ......" ၾကိဳင္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္စြာျဖင့္ ညည္း
ျငဴလိုက္သည္။ ေဒစီလြင္ ထိတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားကာ နားၾကပ္ထုတ္၍ စမ္းသပ္လိုက္သည္။ "ညီမ အရမ္းနာေနလား ဘယ္နားကလဲ။"
ေဒစီလြင္က ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ၾကိဳင္လက္
ေထာက္ထားရာ ေနရာသို့စမ္းလိုက္သည္။
ထို့ေနာက္ ေဘးနားမွ သူနာျပဳမေလးဘက္သို့
လွည့္ေျပာလိုက္ေလသည္။
"ဆရာမ ေမြးခန္းျပင္လိုက္ပါ။အခုေမြးရမယ္ ။
ေရမႊာေပါက္ေတာ့မယ္။"
အလြမ္းလည္း ၾကိဳင့္ဆီသို့ေျပးလာေလသည္။
ေဒစီလြင္ကေတာ့ ၀တ္စံုလဲရန္ ေျခလွမ္းက်ဲၾကီးမ်ား
ျဖင့္ ထြက္ခြါသြားေလျပီ။ ၾကိဳင္ အလြမ္းလက္ကို
ခပ္တင္းတင္းဆုပ္လိုက္သည္။
"အလြမ္း အခုနကဆရာမေလငါသူနဲ့မေမြးခ်င္ဘူး။" အလြမ္းက ၾကိဳင့္လက္မ်ားကို အားေပးသလို
ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း နားမလည္ႏိုင္စြာ
ၾကည့္သည္။
"ဘာျဖစ္လို့လဲၾကိဳင္။"
"သူက ဆရာ့အမ်ိဳးသမီးေလအလြမ္း ။
ေဒါက္တာ ေဒစီလြင္ဆိုတာေပါ့။"
"အို ......."အလြမ္းႏႈတ္မွ အာေမဍိတ္သံ ထြက္
ေပၚလာေလသည္။ဒါေပမယ့္ၾကိဳင္ရယ္ အခုဟာက သူ႔ဂ်ဴတီေလ နင့္ကို သူပဲ ေမြးလိမ့္မယ္။
နင္စိတ္ခ်ေနာ္ ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူးလို ့ငါအာမခံ
တယ္။"
မဟုတ္ပါဘူးအလြမ္းရယ္ ငါကအဲဒီအရာေတြ
ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ေျပာရမယ္ဆိုရင္ဟာ ဘယ္လို
ၾကီးမွန္းမသိဘူး။ ဆရာ့အမိ်ဳးသမီး ျဖစ္ေနလို့ပိုျပီး ခံစားရတာ။"
အလြမ္းႏွင့္ၾကိဳင္ေျပာေနဆဲမွာပင္ ၾကိဳင့္ကို ေမြးခန္းထဲေရႊ့ဖို့စီစဥ္ၾကေလသည္။အလြမ္းၾကိဳင့္လက္က
ေလးကို ဆုပ္ထားရင္း မ်က္လံုးျဖင့္ အားေပးေန
မိသည္။ၾကိဳင့္ကိုသနားလွပါသည္။ဆိုးရြားလွေသာ တိုက္ဆိုင္မႈမ်ားတြင္ မိမိသူငယ္ခ်င္းမေလးသာ
ႏွလံုးသည္းေၾကြရသည့္အျဖစ္ႏွင့္ တိုးေနေလေတာ့သည္။

ခက္ခက္ခဲခဲ ေမြးျပီးေသာ ကေလးေလးအား အႏီွး
ျဖဴေလးျဖင့္ ပတ္ကာ ခ်က္ၾကိဳးကို ျဖတ္၍ ဘာရယ္မဟုတ္ ေဒစီလြင့္မ်က္လံုးမ်ားက ကေလးမ်က္ႏွာ
ေပၚသို့က်ေရာက္သြားသည္။
"ဟင္ ........"အျပင္ဘက္သို ့ထြက္လာေသာေလသံက ခပ္တိုးတိုးမွ်သာျဖစ္ေသာ္လည္း ေဒစီလြင့္ရင္ထဲတြင္ေတာ့ အက်ယ္ၾကီး ျမည္ဟီးသြားသည္။ကေလးကိုခ်ီထားေသာ လက္မ်ားတဆတ္ဆတ္
တုန္လာေလသည္။ၾကည့္ပါအံုး ၾကိဳင္ျမတ္ႏိုးခဲ့ဖူး
ေသာ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြ ေမာင့္မ်က္လံုးနက္
နက္ေတြသည္ ဤကေလး၏မ်က္ႏွာထက္၀ယ္
ရိွေနပါသည့္အျဖစ္။ၾကိဳင္ကမိန္းေမာေနကာ သူနာ
ျပဳေလးမ်ားက အျပီးသတ္လတ္စသတ္ေနၾက
သည္။ေဒစီလြင့္အပိုင္းက ျပီးေလျပီ။မျပီးေသး
လွ်င္ေတာင္ မိမိဆက္၍ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ လုပ္ႏိုင္စြမ္းမရိွေတာ့။
"အူ၀ဲ အူ၀ဲ "ေဒစီလြင္စိုက္ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္
ကေလးမ်က္လံုးမ်ားက ပြင့္လာကာ မိမိကို ျပဴး
ၾကည့္ေနေလသည္။ေမြးခန္းထဲမွ လူမ်ားအားလံုး အခုမွပင္ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ကာ ျပံဳးလာၾကသည္။
"ကေလးက လွလိုက္တာဟယ္ အသားေလးက
ျဖဴဥေနတာပဲ မိန္းကေလးေလး။"
ေဒစီလြင္ စီးက်လာေသာ ေခ်ြးမ်ားကို ကေယာင္
ကတမ္းသုတ္လိုက္လွ်င္ သူနာျပဳမေလးက မိမိ
လက္ထဲမွ ကေလးေလးကို အလိုက္တသိယူသြား
ေလသည္။သူတို့ကေတာ့ ထင္လိမ့္မည္ ။
မိမိသည္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ
ေမြးေပးလိုက္ရ၍ ပင္ပန္းေနသည္ဟု။
တစ္ကယ္တန္းေတာ့ ထိုသို့မဟုတ္ေပ။ေဒစီလြင္ တစ္ခုခုကို အေတြးလြန္ကာ ကေယာင္ေခ်ာက္ျခား
ျဖစ္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ေကာင္းမြန္စြာပင္
မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္ျခင္းမရိွေတာ့။မိမိဒီအခန္းထဲက
ထြက္မွျဖစ္မည္။
"ဟယ္ကေလးက ၈ေပါင္ေတာင္ရိွတယ္ေတာ့။
ထြားလိုက္တာဟယ္ ။လွတာကလည္း ရက္စက္
တယ္ ။လွဆို သူ့အေမတူတာေလဟယ္ ၾကည့္ပါလား သူ့အေမကလည္း ခ်စ္စရာေလး ျဖဴျဖဴႏုႏု
ေလးရယ္။ငါေတာ့ သူ့အေမတူတယ္မထင္ဘူး။
သူ့အေမႏႈတ္ခမ္းက ႏွင္းဆီငံုပံု ဖူးဖူးေလး။
ဒီကေလးႏႈတ္ခမ္းက ကၾကီးပံုျဖစ္ျပီး ပါးလွပ္လွပ္ကေလးနဲ့ခပ္တင္းတင္းေလးေစ့ထားတာ။ၾကီးလာ
ရင္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ျပတ္သားမယ့္ပံုပဲ။
ဒါဆိုကေလးအေဖနဲ ့တူတာပဲျဖစ္မယ္။သူ ့အမ်ိဳးသားလည္း မပါပါလားေနာ္။ဘယ္ႏွယ့္ ကိုယ့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လံုး မီးဖြားတာကို ဘယ္အမ်ိဳးသားက ေနႏိုင္ရက္တာလဲ။"
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာေနၾကေသာ အသံမ်ားကို ေက်ာခိုင္းကာ နားေနခန္းသို့ေဒစီလြင္
အေျပးတစ္ပိုင္း လွမ္းလာခဲ့သည္။
မိမိႏွင့္ၾကိဳင္ေတြ့ခဲ့ေသာ လမ်ားကို ေရတြက္ေနမိ
သည္။၇လ ၇လသာရိွေသးေလသည္။
၇လႏွင့္ မီးဖြားျခင္းမ်ားရိွတတ္ေသာ္လည္း ေမြးလာေသာကေလးမ်ားက ေပါင္မျပည့္တတ္သည္သာမ်ားသည္။ေဒစီလြင္ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ပံုေလးတစ္ပံု ထြက္လာေလသည္။
မိမိႏွင့္ေမာင္ ၁ႏွစ္သားက ရိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံု
ေလးမွာ ရယ္စရာ အမွတ္တရေလးျဖစ္၍ မိမိသြား
ေလရာ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲတြင္ ထည့္၍ ယူေဆာင္သြားေလ့ရိွသည္။ဓာတ္ပံုေလးကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာ
ျဖင့္ စူးစိုက္ၾကည့္မိခ်ိန္တြင္ ေဒစီလြင္ အရုပ္ၾကိဳး
ျပတ္ပံုလ်က္သား လဲက်သြားေလေတာ့သည္။

ငါမွားျပီဆိုသည့္အသိႏွင့္အတူ ပထမဆံုးအၾကိမ္
အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရံြမုန္းစက္ဆုပ္သြားမိသည္။သို့ေသာ္ အမွားကိုသိလွ်င္ အမွန္ျပင္ရမည္သာ
ျဖစ္သည္။ေဒစီလြင္ ခ်က္ခ်င္းထ၍ ခရီးေဆာင္
အိတ္ကို ေကာက္လြယ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္
ၾကိဳင့္အခန္းဆီသို ့ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာခဲ့
ေလသည္။ေဒစီလြင္ အခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့
ၾကိဳင္က မ်က္လံုးမိွတ္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ပင္ပန္း၍ အိပ္ေပ်ာ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္မည္။ လူနာအေျခအေန
ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားျပီဟု မိမိၾကားခဲ့သည္။ၾကိဳင့္နေဘးတြင္မ်က္မွန္းတန္းမိေနေသာအလုပ္သင္မိန္းက
ေလးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနသည္။ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာကို
စိုးရိမ္ပူပန္စြာၾကည့္ေနဟန္က ေတာ္ရံုပတ္သက္မႈ ဟုတ္ဟန္မတူေပ။ေဒစီလြင္ ၾကိဳင့္ကုတင္ေဘးသို ့သြားကာ ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာေလးကို ခပ္ေငးေငးေလး
ၾကည့္ေနမိသည္။ဒီမိန္းကေလး ဘယ္ေလာက္
ေတာင္ ေလာကဒဏ္ကို ခံစားခဲ့ရမလဲ။ေဒစီလြင္ ကေလးနဖူးေလးကို ငံု႔နမ္းလိုက္သည္။ေဘးနားက မိန္းကေလးက မိမိလုပ္သမွ် အစအဆံုး ၾကည့္ေန
ေသာ္လည္း ေမးျမန္းျခင္းမရိွ။
"ညီမ အမကိုသိျပီးသားျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္အမကေဒစီလြင္ပါ ။ဒီေဆးရံုရဲ့သားဖြားမီးယပ္ဌာနက။" အလြမ္းမတ္တပ္ထရပ္လိုက္ကာ ျပံဳးျပလိုက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ေဒါက္တာ အလြမ္းနာမည္က အလြမ္း
သက္ပါ ။အရိုးအေၾကာဌာနမွာ house ဆင္းေနပါတယ္။ဒီကၾကိဳင့္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။"
"ၾကိဳင္ႏိုးလာရင္ အမမွာတာေလးေတြ ေျပာေပးပါ
ေနာ္ညီမ။အမသူႏိုးလာေအာင္ေစာင့္ဖို ့အခ်ိန္မရ
ေတာ့လို့ပါ။ေဒစီလြင္က ၾကိဳင့္ကို ေတာင္းပန္ပါ
တယ္လို့။အရာအားလံုးဟာ ခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္
ေလာက္ေအာင္ မေသးငယ္လို့ခြင့္လႊတ္ေပးပါ
လို့မေတာင္းဆိုပါဘူးလို့။ေဒစီလြင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ ့။မွားခဲ့တဲ့ အမွားေနာင္တကို ရင္မွာ
ေပြ ့ျပီး တစ္ဘ၀စာ ေသာကနဲ ့ျဖတ္သန္းသြားဖို ့ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါျပီလို့။တစ္ကယ္လို႔မ်ား အခါအခြင့္သင့္ရင္ ၾကိဳင့္အေပၚမွားခဲ့တာေတြအတြက္
ေပးဆပ္လို႔ရရင္ ေပးဆပ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုတာေလး
ေျပာေပးပါေနာ္။"

အလြမ္းသက္၏ေခါင္းအျငိမ့္ကိုရသည္ႏွင့္ေဒစီလြင္ ေျပးထြက္လာမိသည္။ငါနင့္ဆီကို ေတာင္းပန္ဖို ့လာေနျပီေမာင္။နင္ခြင့္မလႊတ္ဘူးဆိုတာ ငါသိေပ
မယ့္ ငါမွားခဲ့တာေတြအတြက္ ေတာင္းပန္ရမွျဖစ္
မယ္။ေမာင္ ငါဟာ အခ်စ္ၾကီးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့လို့ ဆိုး၀ါးစြာ အတၱၾကီးခဲ့မိသူျဖစ္ခဲ့ျပီးျပီ။ငါလူယုတ္မာေတာ့ မျဖစ္ပါရေစနဲ့။ငါ့အျပစ္ေတြေၾကာင့္
ငါေနာင္တရေနပါျပီ။ေက်းဇူးျပဳျပီး ငါ့အျပစ္ေတြကို ေဆးေက်ာခြင့္ေပးပါဟာ။အျပင္ဘက္တြင္ မိုးေန
က က်ဲက်ဲေတာက္ ပူေနေလသည္။လူတို့ဖန္တီး၍ မရႏိုင္ေသာ ကံတရားမ်ားတြင္ တစ္ခ်ိဳ့ေသာသူမ်ားသည္ အလဲလဲ အကဲြကဲြ က်ရံႈးဆဲသာ ျဖစ္ေနေလ
ေတာ့သည္။

ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးသြားပါမည္
steemit ညီအစ္ကိုမ်ားအား အစဥ္ေလးစားလ်က္။

Author-Soe Tha Khin