ကံ့ေကာ္ျမိုင္တန္းမွလြမ္းေနပါ့မယ္

ကံ့ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွ လြမ္းေနပါ့မယ္
အပိုင္း ( ၉ )
အခန္း ( ၁၇ )

ေႏြဦးေမာင္အသံကို ျငိမ္ေအာင္ထိန္းလိုက္ရင္း
စကားစေျပာလိုက္သည္။
"ညီညီတို ့ေျပာစရာရိွရင္ေျပာၾကေလ
ဆရာလာႏႈတ္ဆက္တာပါ အခုပဲေရာက္တာ
ဆရာသြားနားလိုက္အံုးမယ္။"

ၾကိဳင္ႏွင့္ညီညီ့ထံမွ ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာဟု ျပန္ေျဖ
လိုက္သံက မိမိနားထဲသို ့မၾကားတစ္ခ်က္ၾကား
တစ္ခ်က္။အတတ္ႏိုင္ဆံုးျပံဳးျပကာ အိမ္ဘက္ဆီ
သို့လွည့္ထြက္ခဲ့ရေသာ္လည္း မိမိအျပံဳးမ်ားမပီျပင္ခဲ့ဘူးဆိုတာ မိမိသာအသိဆံုးပါေလ။ဒါဟာ ကံတရားကေပးတဲ့ျပစ္ဒဏ္ဆိုရင္ေတာင္ ေႏြဦးေမာင္ခံယူဖို ့အသင့္ပါပဲ။ေႏြေနပူပူက ရင္ထဲကအပူႏွင့္ ေပါင္းစပ္သြား၍ထင္ အခုမွပို၍ပူျပင္းေနသေယာင္ခံစားရ
ေလသည္။

ၾကိဳင္ မိမိလက္ကို အသာအယာပင္ရုန္းလိုက္သည္။
"ခဏထိုင္ရေအာင္ညီညီ ငါတို ့အဲဒီအေၾကာင္းကို
ေအးေအးေဆးေဆးေသခ်ာေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့။"
ညီညီက မိမိမ်က္ႏွာကိုေငးၾကည့္ေနရင္း
ကြတ္ပ်စ္ေပၚသို့ထိုင္ခ်လိုက္၏။ၾကိဳင္ ညီညီ့ေဘးတြင္ ခပ္ခြါခြါထိုင္လိုက္ရင္း ေက်ာခိုင္းသြားေသာ ဆရာ့မ်က္ ၀န္းမ်ားကိုျမင္ေယာင္လာမိျပန္သည္။မိမိဟာ
ေမြးကတည္းက ျပတ္သားသူျဖစ္သည္။မိမိတြင္
တစ္စံုတစ္ရာကို ေတြေ၀တတ္ေသာစိတ္မရိွ။အခုအခ်စ္ေရးႏွင့္ပတ္သက္လာေတာ့လည္း မိမိႏွလံုးသားကို အေသအခ်ာနားလည္ထားသူျဖစ္သည္။
မိမိေသခ်ာဆံုးျဖတ္ရမည္။ညီညီဆိုသည္မွာလဲ မိမိခ်စ္ရေသာသူငယ္ခ်င္းပင္ မဟုတ္ပါလား။ၾကိဳင္
စိတ္ကိုပိုင္းျဖတ္လိုက္ကာ ညီညီ့ဘက္သို့လွည့္၍
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။

"ညီညီ ငါအခုေျပာမယ့္စကားေတြကို ေသခ်ာနား
ေထာင္ေနာ္။"
"အင္းပါၾကိဳင္ ေျပာပါ"

ညီညီက စိတ္ပါ၀င္စားစြာျဖင့္ ၾကိဳင့္ကိုေငးရင္းျပန္
ေျဖလိုက္သည္။
"နင္ဟာ ငါ့ရဲ့အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္တယ္။နင္နဲ ့အလြမ္းသက္ဟာ ဒီေလာကမွာ ငါခ်စ္ရတဲ့လူႏွစ္ဦးဆိုတာ နင္လက္ခံလားညီညီ။"
"ငါလက္ခံပါတယ္ၾကိဳင္ ငါ့အတြက္လည္း နင္နဲ ့
အလြမ္းက အခ်စ္ရဆံုးသူေတြပါပဲ။တစ္ခုပဲကြာတာ အလြမ္းကို သူငယ္ခ်င္းလို အရမ္းခ်စ္ျပီး နင့္ကို
ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုတဲ့ အခ်စ္နဲ ့ခ်စ္မိတာကိုပဲၾကိဳင္။"
"ငါဘယ္လိုအေျဖပဲေျဖေျဖ နင္ကငါ့ကိုသူငယ္ခ်င္းလိုခ်စ္ေနမွာပဲလား။"

ညီညီ ၾကိဳင့္မ်က္၀န္းမ်ားကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း "ငါေျပာျပီးပါေကာၾကိဳင္ ငါဟာနင့္ကို
သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုတဲ့အခ်စ္နဲ ့ခ်စ္မိခဲ့တယ္။သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုတဲ့အခ်စ္လို ့ေျပာလိုက္ကတည္းက ငါနင့္ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္က သူငယ္ခ်င္းခ်စ္ကေန တစ္ဆင့္တက္လာတာမလို ့ အရင္အခ်စ္က ေလ်ာ့ရဲသြားမွာမဟုတ္ပါဘူး။"
"ေကာင္းျပီညီညီ ဒါဆိုငါေျဖမယ္။ငါကျပတ္သားတဲ့သူဆိုတာေတာ့ ေမြးကတည္းက ေပါင္းလာတဲ့
အတြက္ နင္သိျပီးသားေနမွာပါ။ျပီးေတာ့ ငါ့အေျဖဟာ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းတဲ့အေျဖပဲညီ ဒီဘ၀
ဒီတစ္သက္ေပါ့ဟာ။ငါနင့္ကိုသူငယ္ခ်င္းလိုပဲ
ခ်စ္တယ္ညီညီ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က မိန္းမ
တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္မ်ိဳးနဲ ့ငါနင့္ကိုမခ်စ္ႏိုင္ဘူး။"

ၾကိဳင့္အေျဖက မိမိနားထဲတြင္ ဗုန္းေပါက္ကဲြသြား
သည့္ႏွယ္ျဖစ္သြားေလသည္။မိမိေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိ
သည္။ၾကိဳင္ဟာမိမိကို လံုး၀ျပန္ခ်စ္လိမ့္မယ္လို ့။အခုေတာ့ မထင္ထားမိတဲ့အေျဖစကားတစ္ခြန္းဟာ ညီညီ့ကမာၻကို က်ြမ္းထိုးေမွာက္ခံုျဖစ္သြားေစေလသည္။ကိုယ္ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားရသည့္ အရာတစ္ခုကို လံုး၀ဆံုးရံႈးသြားျပီလို ့သိလိုက္ရတဲ့ ခံစားမႈဟာ ဒီေလာက္ထိနာက်င္ခံခက္ ဆိုးရြားလိမ့္မယ္လို ့
ဘယ္တုန္းကမွမေတြးမိခဲ့ပါ။အေကာင္းဆံုးကိုပဲေမွ်ာ္လင့္တတ္ျပီး အဆိုးဆံုးအေျခအေနေ
တြအတြက္ ျပင္ဆင္ထားေလ့မရိွေသာ မိမိလိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္လည္း ဒီေလာက္ထိျပိဳလဲသြားရျ
ခင္းပင္။
ႏွစ္ေယာက္သားၾကားတြင္ ႏွစ္ကမာၻျခားသြား
သည့္ႏွယ္ စကားသံမ်ားကတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္
လွ်က္။သစ္ရြက္ေလတိုးသံႏွင့္ ေက်းငွက္ေအာ္ျမည္သံမ်ားက အခုမွပိုက်ယ္ေလာင္ေနၾကေလသည္။

ၾကိဳင္အခုလိုေျဖလိုက္ရသည္ကို သိပ္ေတာ့စိတ္မ
ေကာင္းလွပါ။သို့ေသာ္လည္း ၾကိဳင္ညီညီ့ကို လံုး၀မခ်စ္ႏိုင္ေပ။မခ်စ္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းတရားက ႏွစ္ခ်က္ရိွေလသည္။ပထမအခ်က္မွာ အလြမ္းျဖစ္၏။ပါးနပ္လွေသာၾကိဳင္ဟာ ညီညီ့အေပၚတြင္ရိွေသာ အလြမ္းရဲ့ခံစားခ်က္ကို ရိပ္မိခဲ့တာၾကာျပီ။
ေျမြေျမြခ်င္းေျချမင္တယ္ဆိုရမလို မိန္း
မသားခ်င္းမလို ့ပိုသိတာလဲျဖစ္ႏိုင္သည္။
ၾကိဳင္ျဖစ္ေစခ်င္တာက မိမိခ်စ္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးအဆင္ေျပေနတာပဲျမင္ခ်င္သည္။သို့ေသာ္လည္း
မၾကာလွေသာ အခ်ိန္ကတည္းက မိမိအေပၚထား
ေသာ ညီညီ့သေဘာထားကို ရိပ္စားမိခဲ့၍
ေသာကေရာက္ခဲ့ရသည္။အခုေတာ့ရင္ထဲမွာ
ေပါ့သြားျပီ။မိမိအခ်စ္ကို မရႏိုင္ေသာ ညီညီ့ကို
အလြမ္းနဲ့သာ အဆင္ေျပေစခ်င္မိ၏။ၾကိဳင္ ညီညီ့ကို မခ်စ္ႏိုင္ေသာ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ၾကိဳင့္ႏွလံုးသားေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ၾကိဳင္တျဖည္းျဖည္းႏွင့္မိမိကိုယ္ကို နားလည္လာမိသည္။မိမိႏွလံုးသားဟာ ဆရာ့အေပၚတြင္ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း တြယ္တာေနမိျပီ။ မျပည့္၀ႏိုင္ေသာ ႏွလံုးသားမ်ား၏အလိုကို ၾကိဳင္ကိုယ္တိုင္လည္း မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။

ညီညီ့ဆီမွ ေျခာက္ေသြ ့အက္ကဲြသံတစ္ခုထြက္ေပၚလာသည္။
"ငါတစ္ခုေမးခ်င္တယ္ၾကိဳင္။နင္ငါ့ကို မခ်စ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ငါလက္ခံေပးပါ့မယ္ၾကိဳင္။ ဒါေပမယ့္
တစ္ခုေတာ့ေျဖေပးပါ။နင္ငါ့ကို ဘာလို ့ျပန္မခ်စ္ႏိုင္တာလဲဟင္။"

ၾကိဳင္ ညီညီ့ကို စိတ္မေကာင္းစြာၾကည့္လိုက္မိ
သည္။
ဘယ္တုန္းကမွမျမင္ဖူးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ကာ ေဆြးေျမ့ေနသည့္ ညီညီ့မ်က္၀န္းမ်ားက
ၾကိဳင့္ကိုလည္း နာက်င္ေစတာအမွန္ပါ။သို့ေသာ္
လည္း ေပးလက္စႏွင့္ ဒဏ္ရာမ်ားကို တစ္ခါတည္းသာ ေပးခ်င္ပါသည္။အခါခါခဲြ၍ေပးလွ်င္ ညီညီ
ဒီထက္ပို နာက်င္ေပလိမ့္မည္။ၾကိဳင္အားတင္းလိုက္ရင္း စကားဆက္လိုက္၏။

"ငါ့ရင္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေနရာယူထားတယ္ညီညီ ငါသူ ့ကိုအရမ္းခ်စ္ေနမိျပီ တစ္ျခားလူအတြက္ ေနရာလံုး၀မရိွေတာ့တဲ့အထိ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာမႈမ်ိဳးနဲ့ေပါ့။"

"ငါနားလည္ပါတယ္ၾကိဳင္။ငါလည္းနင့္ကိုသိပ္ခ်စ္ဖူးခဲ့တာမလို ့နင့္ရဲ့ခံစားခ်က္ကို စာနာေပးႏိုင္တယ္။
ငါနင့္ကို တစ္ခုေတာ့ မွာခ်င္တယ္ၾကိဳင္ အရမ္းၾကီး အသည္းနင့္ေအာင္ မခ်စ္ပါနဲ့လား။အရမ္းခ်စ္မိရင္ အရမ္းခံစားရတာမလို့ပါ။"

ၾကိဳင္ ျဖည္းေလးစြာ ေခါင္းျငိမ့္မိလိုက္သည္ထင္ေသာ္လည္း မေသခ်ာပါ။

"ညီညီ ထရပ္လိုက္ရင္း ငါျပန္ေတာ့မယ္ၾကိဳင္
ငါနင့္ေရွ့မွာ မငိုခ်င္ဘူး။ငါခုနကေျပာခဲ့တဲ့ စကား
ေလးကို နည္းနည္းျပန္ျပင္ခ်င္တယ္။နင္ေျပာခဲ့
တယ္ေလ နင္သာငါ့ကိုျပန္မခ်စ္ဘူးဆိုရင္ သူငယ္
ခ်င္းလို ခ်စ္အံုးမွာလားလို ့။ငါျပန္ေျဖပါ့မယ္ၾကိဳင္
ငါနင့္ကို သူငယ္ခ်င္းလိုခ်စ္အံုးမွာပါ။ ျပီးေတာ့
ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လိုလည္း ခ်စ္ေနအံုးမွာပဲၾကိဳင္။ကိုယ္ခ်စ္ေနတဲ့သူက ကိုယ့္ကို ျပန္မခ်စ္တာနဲ ့ပဲ ကိုယ့္အခ်စ္ကို ေျပာင္းလဲစရာလိုလို ့လားၾကိဳင္။ငါ့အတြက္ေတာ့ ခ်စ္သူဆိုတာ ခ်စ္ေနရသူပါပဲ။ႏွစ္ဦးစလံုးအျပန္အလွန္ခ်စ္မွ ခ်စ္သူမဟုတ္ဘူး။ တစ္ဖတ္သက္ခ်စ္ရတာဟာလည္း ခ်စ္သူပါပဲ
ၾကိဳင္။ငါသြားေတာ့မယ္။"

သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားကို ျဖတ္နင္းသြားေသာ
ညီညီ့ေျခသံကို နားစိုက္ေနမိေသာ္လည္း ညီညီ့ကို
ေတာ့ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါ။လွည့္မၾကည့္မိေအာင္ ၾကိဳးစားျခင္းဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ေပလိမ့္မည္။
ၾကိဳင့္အတြက္ေတာ့ ဒီေႏြဟာ အပူဆံုးပါပဲ။

credit-facebook image

ကံ့ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွ လြမ္းေနပါ့မယ္
အခန္း ( ၁၈ )

ေရလိႈင္းျဖဴျဖဴၾကီးမ်ားက ၾကိဳင့္ကို တစ္ခုျပီးတစ္ခု ဖုန္းအုပ္ေနသည္။ၾကိဳင့္ႏွာေခါင္းမ်ား ပါးစပ္မ်ားမွ ေရမ်ား၀င္ေနကာ အသက္ရႈၾကပ္သည္ထက္
ၾကပ္လာသည္။ကယ္ၾကပါ ၾကိဳင္ အသားကုန္ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ္လည္း အသံကလည္ေခ်ာင္း၀တြင္ပင္ ဆို ့ကာ အျပင္သို ့ထြက္မလာေတာ့ေပ။
ၾကိဳင္ေသရေတာ့မည္ထင္သည္ ေနာက္ဆံုးအေန
ျဖင့္ လက္ကို အေပၚသို ့အားကုန္သံုး၍ ေျမွာက္
လိုက္သည္။ရုတ္တရက္ ၾကိဳင့္လက္ကို တစ္စံုတစ္ဦးက ဆုပ္ကိုင္လိုက္တာ ခံစားလိုက္ရျပီး ၾကိဳင့္
ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုး အေမွာင္က်သြားေလသည္။

"ေျမးေလး ထထ"ခပ္ေ၀းေ၀းမွလား မိမိအနီးမွလား မသဲကဲြသည့္ အသံႏွင့္အတူ ၾကိဳင္တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏။မိမိကို ငံု ့ၾကည့္ေနေသာ အဖိုးအိုတစ္ဦး။ မုတ္ဆိတ္ေမြးမ်ားမွာ လည္ပင္းေပၚထိ တဲြလ်ားက်ေနျပီး မိမိကို ၾကင္နာသည့္အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။ၾကိဳင္ အိပ္ေနရာမွထထိုင္ကာ ေဘးဘီကို မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္။မိမိေရာက္ေနသည္က ေရနံေခ်း၀ေနသည့္ အိမ္ၾကီး၏အလယ္အခန္းတြင္ျဖစ္သည္။အိမ္ၾကီးမွာၾကီးမားလွျပီး ျမန္မာမႈျမန္မာ့ဟန္ထင္ဟပ္ေန ေသာ ပရိေဘာဂမ်ား၊ ပန္းကႏုတ္မ်ားထိုးထားသည့္ ကြမ္းအစ္မ်ား၊ ေရွးေဟာင္း စလြယ္ဓားမ်ား၊ နံရံတြင္ခ်ိတ္ထားသည့္ ဓာတ္ပံုေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္အတူ ခန္းနားထည္၀ါေနေလသည္။
"ငါ့ေျမးေလးေတာင္ အရြယ္ေရာက္ေနျပီပဲ
ေရာ့ေရာ့ေျမးေလး ေရစင္ေလးေသာက္လိုက္အံုး" အဖိုးအိုက ျပံဳး၍ ေရအျပည့္ထည့္ထားေသာ
ယြန္းခြက္တစ္လံုးကို ကမ္းေပးေလသည္။
ၾကိဳင္အငမ္းမရပင္ ေရကိုယူကာ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။
"အဖိုး သမီးဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ ကိုယ့္အိမ္ကို
ျပန္ေရာက္ေနတာေလသမီး ဒါကသမီးအိမ္ ေဟာဟိုမွာျမင္ေနရတဲ့ ရဲတိုက္အနီေရာင္က သမီးအမ
အိမ္။"
"ဟင္ သမီးအိမ္ဟုတ္လား။"
ၾကိဳင္အံ့အားသင့္စြာျဖင့္ အဖိုးအိုကို ေမာ့ၾကည့္ေနမိ၏။အဖိုးအိုက ၾကိဳင့္ကို ေငးၾကည့္လိုက္ရင္း
"အဖိုးသမီးကိုသတိေပးစရာရိွလို ့ခဏေခၚလိုက္တာ။သမီးတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္လို့မရဘူး
ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္ အဖိုးစကားကို ေသခ်ာမွတ္ထားပါသမီး။တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို မခ်စ္မိပါေစနဲ့။" အဖိုးအို၏စကားကို ၾကိဳင္နားမလည္ႏိုင္စြာ ၾကည့္
ေနစဥ္မွာပင္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ျမဴမ်ားဆိုင္းလာကာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးေ၀၀ါးသြားသည္။ျမင္ကြင္းထဲတြင္ ဆရာ့ကို ၀ိုးတ၀ါးျမင္လိုက္ရသည္။ဆရာ့
မ်က္ႏွာမွာ ညိွုးငယ္ေနေလသည္။
"ဆရာ ၾကိဳင္ဒီမွာ ။ၾကိဳင္၀မ္းသာအားရ လက္ျပ
လိုက္ေတာ့ ဆရာက ခပ္စိမ္းစိမ္းတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။ဆရာ ဆရာ ေနပါအံုး ၾကိဳင့္ကိုေစာင့္အံုးေလ ဆရာ. ......."

"သမီး သမီးေလး" ေဒၚထားဆင့္ စိုးရိမ္မကင္းစြာျဖင့္ ၾကိဳင့္ကိုလႈပ္ႏိႈးလိုက္သည္။
"အင္း အင္း ဟင္အေမ ဘာျဖစ္လို့လဲ။"

မိမိကို စိုးရိမ္တၾကီးမ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာအေမ့ေၾကာင့္ ၾကိဳင္လန့္သြားသည္။

"သမီးေယာင္ေနလို ့အေမႏိႈးေနတာၾကာျပီ
မနက္၄နာရီရိွျပီေလ သမီးမထေသးလို့။"
"ေအာ္ ေယာင္ေနတယ္ဆိုမွ သမီးအိပ္မက္မက္
တယ္။အိပ္မက္ကရယ္စရာၾကီးအေမရယ္ ခစ္ခစ္ အိပ္မက္ထဲမွာ မုတ္ဆိတ္ေမြးအရွည္ၾကီးနဲ ့အဖိုးအိုတစ္ေယာက္က သမီးကို ရည္းစားမထားဖို ့ဆံုးမေနတယ္။ရယ္စရာမေကာင္းဘူးလားဟင္ အေမ့။"

ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာရင္း ေစာင္ေခါက္ေနေ
သာ သမီးစကားမ်ားေၾကာင့္ ေဒၚထားဆင့္မ်က္ႏွာထိန္းမရေအာင္ ပ်က္သြားသည္။အေမွာင္ထဲမွာမလို ့သမီးကေတာ့ မရိပ္မိေပ။

"ကဲကဲ သမီး ဘုရားရိွခိုးေတာ့ အေမသြားေတာ့
မယ္။"

ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၾကိဳင့္အိပ္ခန္းထဲမွထြက္လာေသာ ေဒၚထားဆင့္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေသာကအရိပ္မ်ားဖုံးလႊမ္းေနေလေတာ့သည္။

ၾကိဳင္ဆရာ့ကိုေတြ ့ခ်င္ေနမိသည္။ၾကိဳင္တို ့
ေက်ာင္းျပန္သြားရဖို ့ရက္က နီးကပ္လာေခ်ျပီ။
ဟိုတစ္ခါ ဆရာျပန္လာသည့္ေန ့ ကံ့ေကာ္ျခံထဲ
တြင္ သံုးေယာက္ဆံုျပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းကတည္းက ၾကိဳင္ ဆရာႏွင့္မေတြ ့ရေသးေပ။ဆရာက သိသိသာသာပင္ ၾကိဳင့္ကိုေရွာင္ေနသည္။
ၾကိဳင္သြားသည့္အခါတိုင္း ဆရာက အခန္းထဲက
မထြက္ အိပ္ေနသည္က မ်ားေလသည္။တစ္ကယ္ဆိုဆရာက အအိပ္မက္သူမဟုတ္ပါ။တမင္ပင္
ၾကိဳင္ႏွင့္မေတြ ့ေအာင္ေရွာင္ေနျခင္းပင္။ဆရာဘာလို ့ၾကိဳင့္ကို ေရွာင္ေနလဲဆိုတာ ၾကိဳင္းစဥ္းစားလို ့မရေပ။အေတြးႏွင့္အတူ ကံ့ေကာ္ျခံဘက္ထြက္လာခဲ့၏။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကံတရားကၾကိဳင့္ဘက္တြင္ရိွသည္
ေျပာရမည္ ။ဆရာျခံထဲတြင္ထိုင္ေနေလသည္။
ၾကိဳင္အေျပးေလးပင္ ဆရာ့ဆီသို ့လွမ္းလာခဲ့သည္။ဆရာက ဘာေတြအေတြးလြန္ေနသည္မသိ ၾကိဳင့္
ေျခသံကို ၾကားပံုမေပၚပဲ အေ၀းဆီသို ့ေငးေနေလသည္။

"ဆရာ"
ေႏြဦးေမာင္အံ့ၾသတစ္ၾကီးပင္ ေမာ့ၾကည့္
လိုက္မိသည္။မိမိေတြ့ခ်င္ေနသူ၏မ်က္ႏွာေလး။

"ေအာ္ ၾကိဳင္ အလည္လာတာလား ပန္းေကာက္လာတာလား။"
ၾကိဳင္ကြပ္ပ်စ္တစ္ဖက္အစြန္းတြင္၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း
"ဆရာ့ကိုလာၾကည့္တာဆရာ။"

ၾကိဳင့္အေျဖေၾကာင့္ ေႏြဦးေမာင္ ခပ္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားသည္။

"ဆရာရိွမရိွလာၾကည့္တာလား ၾကိဳင္ ဆရာက
ထြက္မေျပးပါဘူး။"

ၾကိဳင္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ျဖင့္
"ထြက္မေျပးေပမယ့္ ဆရာက ၾကိဳင့္ကို ေရွာင္ေန
တယ္ေလ။အဲဒီေတာ့ ေတြ့ခ်င္လြန္းတဲ့ၾကိဳင္က
ကန္တြတ္ေပါက္က ဗ်ိဳင္းၾကီးေစာင့္သလို လာလာ
ေစာင့္ရတာေပါ့။"
ေႏြဦးေမာင္ ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာေလးကို ေငးကနဲျဖစ္သြားသည္။

သနပ္ခါးေရက်ဲေလး လိမ္းထားေသာ ပါးေလးေပၚသို႔ ဆံႏြယ္စမ်ား လြင့္ဝဲက်ေန၏။ ဘာမွ မဆိုး
မလိမ္းထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးက ပန္းႏု
ေရာင္ေလးေျပးေနသည္။ရင္ခုန္သံေတြကိုျမန္ေစေသာ မနက္ခင္းဟာ ေငးေမာနမ္းရိႈက္ဖြယ္ရာအတိ။ေႏြဦးေမာင္ သတိ၀င္လာကာ ဆတ္ခနဲ
မ်က္ႏွာလဲႊလိုက္သည္။

"ၾကိဳင္ ဆရာ့ကို အဲဒါေတြမၾကိဳက္တာ။"
"ဟင္"
ေႏြဦးေမာင္ၾကိဳင့္ဘက္သို ့အလန္ ့တၾကား
လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္းေမးလိုက္သည္။

"ဆရာဘာလုပ္လို ့လဲၾကိဳင္။"
"ဘာမွမလုပ္လို ့ပဲ"
ၾကိဳင္က ေႏြဦးေမာင္ကို တည့္တည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း "ခုေလးတင္ ဆရာၾကိဳင့္ကို ၾကည့္ေနတယ္ေလ တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနတဲ့ အၾကည့္နဲ ့ျပီးၾကဘာမွမေျပာပဲ ဆရာမ်က္ႏွာလဲႊသြားတယ္ ၾကိဳင္မသိဘူးမ်ားထင္ေနသလားဆရာ။ ၾကိဳင့္ကို ဆရာက ကေလးလို ့ထင္ေနတုန္းပဲလား။"

ေႏြဦးေမာင္ ၾကိဳင့္ကို နည္းနည္းေတာ့ ျဖံဳသြားသည္။ၾကိဳင္က ပါးနပ္လွပါလား မိမိဒီထက္ပို၍
အေနအထိုင္ပိရိမွ ျဖစ္မည္။ေႏြဦးေမာင္ရယ္လိုက္
ရင္း
'ဒီလိုပဲၾကည့္လိုက္တာပါၾကိဳင္ စကားေထြေထြထူးထူးေျပာစရာရယ္လို့ေတာ့မရိွပါဘူး။"
"ေသခ်ာလားဆရာ"
ေႏြဦးေမာင္ တစ္ဖက္သို ့မ်က္ႏွာလဲႊလိုက္ရင္း
"ဘာကိုမေသခ်ာရမွာလဲၾကိဳင္။ေပါက္တက္ကရ
ေတြ ေတြးမေနနဲ့။"
ၾကိဳင္ ထိုင္ေနရာမွဆတ္ခနဲ ထလိုက္သည္။
"ၾကိဳင္တို ့ေက်ာင္းျပန္သြားရေတာ့မယ္ဆရာ။
ဒီၾကားထဲ ဆရာ့ကိုလာႏႈတ္ဆက္ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ၾကိဳင္သြားေတာ့မယ္ မသြားခင္ ဆရာ့ကိုတစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္။ဆရာ့ကို ၾကိဳင္နားမလည္
ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆရာဟာ တစ္ခါတစ္ေလ အရမ္းလူ
ၾကီးဆန္ျပီး ထိန္းခ်ဳပ္လြန္းအားၾကီးလြန္းတယ္။"

ေျပာခ်င္တာေျပာျပီး ၾကိဳင္ကလွည့္ထြက္သြားေပမယ့္ ရင္ႏွင့္မဆန့္ေအာင္ ခံစားလိုက္ရသူကေတာ့ ေႏြဦးေမာင္ရယ္ပါ။ၾကိဳင္ရယ္ ထိန္းရတာေပါ့ ထိန္းခ်ဳပ္ရတာေပါ့ ဆရာကလူၾကီးေလ။ျပီးေတာ့ ၾကိဳင္ေကာညီညီေကာက ဆရာခ်စ္ရတဲ့ တပည့္ေလးေတြ။ကိုယ့္တပည့္ေလးေတြရဲ့ အခ်စ္ေရးကို ဆရာမုဒိသာပြါးပါရေစကြာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္သူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ မိတ္ေဆြေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာတပည့္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ့ဒီလူဟာ ဘ၀မွာဘယ္ေလာက္အေရးပါလာမလဲဆိုတာ အစကေတာ့ မသိႏိုင္ၾကဘူးေလ။ခုေတာ့ ၾကိဳင္ဟာ ဆရာ့
အတြက္အေရးပါလာမယ့္သူတစ္ေယာက္လို ့
ဆရာတျဖည္းျဖည္း သိလာရတယ္။ဒါေပမယ့္ အသိက အရိွမွမဟုတ္ပဲကြယ္။ေလအေ၀့တြင္
ကံ့ေကာ္ပင္ေပၚမွ သစ္ရြက္ႏွစ္ရြက္ ေၾကြက်လာေလေတာ့သည္။

credit -facebook image
ဆက္လက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ရႈအားေပးပါဦးခင္ဗ်ာ
အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္

Author-Soe Tha Khin
MSC-172