ရစ္ခ်တ္ ရဲ့ ေရြးခ်ယ္မွု
ရစ္ခ်တ္ ဆီးဝပ္ . . . ေဘာ္ဒါအေပါင္းအသင္းေတြကေတာ့
သူ ့ကို ရွက္ဂီလို ့ေခၚၾကတယ္။ တစ္ျခားလူေတြအတြက္
ေတာ့ သူ ့အမည္နာမဟာ ရစ္ကီ (သို ့) ေဘာ့စ္ ျဖစ္ပါတယ္။
အခု ကားပါကင္က ကားထဲမွာ . . .
ကားမွန္ကို တစ္ဝက္ခ်ထားျပီး သူ ့ၾကည့္ရတာ အနည္းငယ္
ပ်င္းရိျငီးေငြ ့ေနတဲ့ပံုပါပဲ။ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ မီးခိုးေရာင္
ေဘာင္းဘီရွည္နဲ ့ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ၤ ီဟာ
ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျမင္လိုက္ရံုနဲ ့တန္ဖိုးၾကီးအဝတ္အထည္
ေတြမွန္း သိသာပါတယ္။ လက္ပတ္နာရီကလည္း
သာမန္ထက္ အရြယ္ၾကီးျပီး ေပၚလြင္လြန္းပါတယ္ . . .
သူအခုထိုင္ေနတဲ့ ဇိမ္ခံကားထက္ေတာင္ ေစ်းၾကီး
တဲ့နာရီပါ။ အသြင္အျပင္အရ သူ ့ရဲ့နာမည္ေျပာင္
ရွက္ဂီ (ေမႊးထူလူၾကမ္း) ဆိုတာနဲ့ေတာင္ မလိုက္
ဖက္ပါဘူး။ ဒီနာမည္ဟာ ဝတ္ပံုစားပံုေၾကာင့္
တြင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး . . . သူရိတ္ပစ္လိုက္တဲ့
မုတ္ဆိတ္ေမႊးရွည္ၾကီးေတြေၾကာင့္ပါ။ လူငယ္ဘဝ
လမ္းမေတြေပၚမွာ က်င္လည္က်က္စားစဥ္က
ဒီမုတ္ဆိတ္ေတြကို မရွည္ရွည္ေအာင္ ေမြးထားခဲ့လို ့
မ်က္နွာအနွံ ့မွာ မညီမညာ ေပါက္ေရာက္ကုန္ပါတယ္။
သူတို ့ဂိုဏ္းအဖြဲ ့ကလူေတြကေတာင္ ရွက္ဂီလို ့
စေခၚတဲ့အထိ မရိတ္ပဲ ေပျပီးထားခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ လက္ေလွ်ာ့ျပီး ရိတ္သင္လိုက္
ေပမယ့္ ရွက္ဂီဆိုတဲ့ အမည္ကေတာ့ တြင္သြားခဲ့ပါျပီ။
ဘဝမွာ သူျဖစ္ခ်င္တာ သူလိုခ်င္တာကို မရ ရေအာင္
လုပ္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ ေကာင္းတာေတြဝတ္
ေကာင္းတာေတြစားျပီး ေကာင္းေကာင္းေနထိုင္တတ္
ပါတယ္။ ေရကူးကန္ပါတဲ့ ျခံက်ယ္ၾကီးနဲ ့အိပ္ခန္း
ေလးခန္းပါ အိမ္ၾကီးကို လက္ငင္းေငြေခ်ဝယ္ထားသူ
ျဖစ္ျပီး သူ ့ရဲ့ဂရုစိုက္မွုကို လိုခ်င္သူ ငယ္ရြယ္လွပတဲ့
မိန္းမပ်ိဳေလးေတြနဲ ့ ျခံရံျပီးေနတတ္သူပါ။သူ ့မွာ
ရန္သူလည္း သိပ္မရွိပါဘူး . . . အာဏာပိုင္ေတြနဲ ့
ေတာင္ တစ္ခါတစ္ရံမွသာ ျပသနာတက္တာပါ။
ေဒသခံရဲေတြနဲ ့ေတာ့ အလြမ္းသင့္လြန္းသူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
လက္နက္ကိုင္ရဲေတြျဖစ္ေပမယ့္ သူ ့အရိပ္ကိုခိုလံုသူေတြ
သာျဖစ္ပါတယ္။ သူ ့မွာအစီအစဥ္ေတြ ဆက္တိုက္
ဆြဲထားပါတယ္ . . လူမသိသူမသိ အနားယူျပီး
က်န္တဲ့ ဘဝသက္တမ္းကို ေအးေအးလူလူ
ေနထိုင္သြားနိုင္ဖို ့ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီညမွာေတာ့
သူ ့မွာ လုပ္ရမယ့္အလုပ္တစ္ခုရွိေနပါေသးတယ္။
ဒါျပီးရင္ေတာ့ ဒီလိုအလုပ္ေတြကို အျပီးရပ္နား
လိုက္ေတာ့မွာပါ။
လူတစ္ေယာက္ သူ ့ကားနားကပ္လာေတာ့ ရွက္ဂီ
ခပ္မတ္မတ္ေလးထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ထိုလူကို ျမင္
လိုက္ခ်ိန္မွာ သူေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့လူမဟုတ္တာေၾကာင့္
စိတ္တိုသလို ျဖစ္သြားရပါတယ္။ထိုလူ ဆြဲလာတဲ့
လက္ဆြဲအိတ္ကို ျမင္လိုက္ရျပီး . . . စိတ္မသက္
မသာ ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ရဲေတြဆိုရင္ လက္ဆြဲအိတ္
ဆြဲေလ့ေတာ့ မရွိဘူး။ ရွက္ဂီ ကားရဲ့ ဂီယာအံုနားေလးကို
တိုးသြားျပီး လက္နဲ ့ေသနတ္ကို အုပ္ထားလိုက္ပါတယ္။
“ဒါမ်ိဳးကေတာ့ ဆိုးရြားတဲ့ ေရြးခ်ယ္မွုပဲ ကိုယ့္လူ”
ထိုလူက ကိုယ္ကိုကိုင္းညႊတ္ကာ ၾကည့္ရင္း ရွက္ဂီ
ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ရွက္ဂီ ထိုမ်က္လံုးျပာေတြကို ခဏေလာက္စိုက္ၾကည့္
မိျပီး တစ္ဖက္ကို လွည့္ကာ ၊ ေသနတ္ကို ျပန္ခ်ထား
လိုုက္ပါတယ္။
“ေဟ့ လူ . . ေဝးေဝးသြားေနစမ္း” ရွက္ဂီ ၾကိမ္းေမာင္း
လႊတ္တယ္။
“က်ေနာ္ ကမ္းလွမ္းမယ့္ ကိစၥကို ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္း
မသိေသးပါဘူး”
“ခင္ဗ်ား ဘာသာ ဘာပဲေရာင္းေရာင္း
က်ဳပ္ကေတာ့ မဝယ္ဘူး ေဟ့လူ”
“က်ေနာ္ ေျပာတဲ့ ေစ်းနွုန္းကို ခင္ဗ်ား နွစ္သက္
မွာပါ . . . ရစ္ခ်တ္ ဆီးဝပ္္ . . တစ္ျခား
ဘယ္သူမွ မေပးနိုင္တဲ့ ကမ္းလွမ္းမွုမ်ိဳး က်ဳပ္မွာ
ရွိတယ္ . . အဖိုးအခကလည္း ခင္ဗ်ားေပးေပ်ာ္တဲ့
ပမာဏပါပဲ” လို ့ထိုလူက ညွင္သာစြာ ေျပာပါတယ္။
ရွက္ဂီ အသိေတြထဲမွာ သူ ့နာမည္ရင္းကို
ေခၚေျပာတဲ့လူမရွိပါဘူး . . . ဘယ္လိုနည္းနဲ ့ပဲျဖစ္ျဖစ္
သူဆက္စပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ လူမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္
ေလာက္ဘူး။
“ ဒီမွာ ေဟ့လူ . . . ခင္ဗ်ားဆီက ရဲနံ ့ရတယ္
က်ဳပ္ နဲ ့ေဝးေဝးသြားေနစမ္းပါ”
ထိုလူက ဒရိုင္ဘာ ေဘးခံုဘက္ကို ပတ္သြားျပီ
ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လုိက္ပါတယ္။ ရွက္ဂီ မတ္ခနဲ
ျဖစ္သြားျပီး အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ကားတံခါးကိုု
သူေသခ်ာေပါက္ ေလာ့ခ်ထားခဲ့တာပါ။
ထိုလူက သူ ့ေဘးခံုမွာ ဝင္ထိုက္လိုက္ျပီး
လက္ဆြဲအိတ္ကို ေပါင္ေပၚတင္ထားလိုက္ပါတယ္။
ဆက္ရန္ . . . . .
Translated From “THE CHOICE MAN” by O.H.Reads
@thettinaung
MSC - 105