(Wat voorafging: De grap van Julia’s zwangerschap ging aan Wilma’s voorbij. De shock om de ijskoude leugen, is nog niet helemaal weg)
Wilma rukt aan de slang alsof de stofzuiger een hond is, die niet mee wil. Drempels en plinten worden niet gespaard. En dat er wat kalk van de muur komt, als ze Julia’s kamer binnenzuigt, doet haar verder ook niet veel. Al is de boodschap van haar dochters nep-zwangerschap alweer drie dagen over de datum, Wilma is er nog steeds een beetje misselijk van. De geur in Julia’s kamer maakt het er niet beter op. Het ruikt er naar drie uur jazzballet achter elkaar, ongepoetste tanden en bh’s. Bah pubers… .
Het puberende brein. De puberteit voor meisjes. Praten met je puber. Wilma kent haar literatuur. Ze heeft alle boeken gelezen en belangrijke passages als, ‘Het adolescenten-brein in beweging’ en ‘Een spoedcursus tongzoenen’, met rood onderstreept. Wilma heeft zich tot in de puntjes voorbereid op vragen over puistjes, condooms en maandverband. Dat pubers zich afzonderen en losmaken, daar hield Wilma rekening mee. Ze is er zelf eerlijk gezegd ook wel aan toe, om wat meer los te laten. Maar dat bij de grote ontkoppeling, in het geval van Julia, kernwapens worden ingezet, valt Wilma zwaar. Als het om oorlog gaat, is Wilma in wezen een bijzonder gevoelige vrouw. Dat Juul zichzelf zwanger veinsde, paste precies in de constante stroom aanvallen op Wilma’s gemoed.
Vorige week nog, op stofzuig-dag, lag in de kamer van Julia haar dagboek open en bloot op het bureau. Wilma, ook maar een mens, kon het niet laten en wierp een blik in het privéleven van haar dochter. Ze herkende zichzelf direct in de tekening op de opengeslagen bladzijde. De vrouw, die aan een stropje naar beneden bungelde, had blond haar, een vetrandje om haar middel en met geel ingekleurde tanden. Wilma wist niet eens dat haar dochter kleurstiften had.
Onder de tekening stond de zin; ‘Ik haat mijn moeder omdat ze mijn dagboek leest’
Er ligt vandaag geen dagboek op het bureau van Julia. Er staat wel een kartonnen doos op, met eromheen een houten touw en gaatjes in het deksel. Wilma laat de stofzuiger aan, maar legt wel de slang op de grond. Die doos komt van knaagdieren.com. Wilma’s hart maakt een sprongetje. “Mam, dit ga je leuk vinden”, staat in zwarte letters op geschreven. Ach, denkt Wilma. Daar sta ik dan, met Juul als Satan in mijn hoofd. Die heeft natuurlijk spijt. En in die spijt heeft ze een cavia voor me gekocht. Ach ja, dit ook Julia.
Wilma trekt het touw dat om de doos zit los. Dan tilt ze het deksel op. Het witte zaagsel ruikt naar jong hout. Maar sinds wanneer sissen cavia’s? denkt Wilma. Iets beweegt onder de houtsnippers. En Wilma gilt.
Zo wit, als ze er nu ligt, heeft Wilma zichzelf nog nooit verzonnen. En dat ze niet wakker wordt, als Wolfgang zachtjes op haar wang tikt, daar voelt Wilma zelf niets van. Waar Wolfgang normaal gesproken niet actief reageert als Wilma’s “weer eens wat heeft”, laat hij deze keer wel een ambulance komen.
En wat is erger? Dat de slang, die uit de doos ontsnapt, onopgemerkt door een kier achter een plint in de kamer van Julia verdwijnt of dat Wolfgang Wilma’s ouders belt?
Haar vader zet de fietsen buiten. Wilma’s moeder belt alvast alle tantes op. En over onheil gesproken, een half uur nadat Wilma de schrik van haar leven kreeg, fietsen haar ouders op z’n elektrisch naar het Academisch Ziekenhuis.
Wat leuk dat je Wilma hebt gelezen. Wilma mag worden gedeeld en haar je duimen geven mag ook. Wil je Wilma vanaf het begin lezen, klik dan op de link @rsauerschnig