Kagalakan ang naramdaman ni Juan at Alberto,
Nang makita nilang matayog na ang itinanim nilang puno.
Pagod at pagmamahal ang kanilang ipinusta,
Matikman lang ang hindi pa natitikmang bunga.
Bagaman bakal ang kanilang paniniwala,
Pader naman ang kanilang pag-asa.
Pader na maaring matibag,
Sapagkat ang isang puno, malago man ngunit huwad.
Ipinaubaya nila sa panahon ang kasagutan,
Dahil ang bugtong ng estranghero ay nanatiling palaisipan,
Hitik nga ang dalawa sa kaalaman gaya ng kanilang pakiwari,
Ngunit sa misteryosong bukas, saan kaya ang lahat mauuwi?
Ibinuhos nila ang lahat hanggang sa ang lahat ay hindi na sapat.
Mangyaring magbunga ang puno ng tunay na nakakaalam,
Ang tamis naman nito’y para sa lahat ng may pakialam.
Image Credit: Pixabay
November 7, 2017
by Jazzel W.
Congratulations @jazzw! You have completed some achievement on Steemit and have been rewarded with new badge(s) :
Click on any badge to view your own Board of Honor on SteemitBoard.
For more information about SteemitBoard, click here
If you no longer want to receive notifications, reply to this comment with the word
STOP