ถวิลหาอดีต I miss the past.

ตอนนี้ฉันเป็นเด็ก ดิฉันจะสนิทกับเพื่อนรุ่นพี่คนหนึ่งเธอจะอายุห่างจากดิฉันซัก 5 ปี เธอชื่อว่าพี่คำแปง บ้านพี่คำแปงจะอยู่ตรงข้ามบ้านของดิฉัน บ้านพี่คำแปงจะมีของกินเยอะแยะ เพราะแม่เขาจะปลูกมะพร้าวอ้อยมะยม มีฝรั่งขี้นกที่ขึ้นเองตามธรรมชาติ อยู่ต้นหนึ่งมันจะรสชาติดีมากต่างจากบ้านดิฉันที่ยายจะปลูกแต่พืชผักสวนครัว เวลาแม่กับพ่อพี่คำแปงไปทำนา พี่เขาจะชวนดิฉันกับเด็กๆแถวนั้นมาเล่นที่บ้านเขาเป็นประจำ บ้านพี่คำแปงจึงเป็นจุดศูนย์รวมของพวกเด็กๆแถวนั้น วันนั้นดิฉันกับเพื่อนๆก็ไปเล่นที่บ้านพี่คำแปงตามปกติ ก็มีรถไปรษณีย์มาส่งจดหมายถึงบ้าน พี่คำแปงจึงแอบแกะอ่านดู เป็นจดหมายของพี่สาวพี่คำแปง พี่สาวพี่คำแปงจะมารับที่คำแปงไปทำงานที่กรุงเทพ ที่คำแปงดูเหมือนจะดีใจและตื่นเต้นมาก ที่จะได้ไปกรุงเทพต่างจากพวกดิฉัน ถ้าพี่คำแปงไปกรุงเทพแล้วพวกเราจะเล่นกับใครคงคิดถึงพี่เขามากเกิดมาเราก็เล่นด้วยกันตั้งแต่เล็กจนโต คนอีสานสมัยก่อน พอจบปอหกก็ต้องเดินทางเข้ากรุงเทพ ไปหาเงินส่งมาให้ทางบ้าน เพราะฐานะทางบ้านแต่ละคน ค่อนข้างยากจน วันนั้นขณะที่พวกดิฉันกำลังเล่นกันสนุกสนานก็มีรถสามล้อเครื่องมาจอดหน้าบ้านพี่คำแปง พวกเรามองไปทางเดียวกัน ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาดีเรียกพี่คำแปงไปช่วยขนของ พวกเรารีบวิ่งไปช่วยพี่เขา เขาบอกว่าคนนี้แหละเป็นพี่สาวของพี่คำแปง พี่สาวของพี่คำแปลงแบ่งส้มให้ดิฉันกับเด็กๆคนละลูก พวกดิฉันรับมากินอย่างเอร็ดอร่อย พี่สาวพี่คำแปงลงมาเยี่ยมบ้านได้ 2 วัน เขาก็พาพี่คำแปงไปกรุงเทพในเย็นนั้น วันนั้นดิฉันไม่ได้อยู่บ้านเพราะต้องไปช่วยตากับยายถอนหญ้าออกจากข้าวกว่าจะกลับก็มืดค่ำ ดิฉันกลับมาจากนามองไปทางบ้านพี่คำแปง ก็ไม่เห็นพี่คำแปงแล้ว ฉันรู้สึกเหงาและคิดถึงพี่คำแปงเป็นอย่างมาก ผ่านไปสองสามเดือนพวกเราก็อยู่กันแบบเดิมเดิมๆ ยายนางคือแม่ของพี่คำแปงบอกว่าพี่คำแปงเขียนจดหมายมาถามถึงพวกเราด้วย พวกดิฉันดีใจมากที่พี่เขายังไม่ลืมพวกเรา อีก 2 เดือนพี่คำแปงจะลงมาเยี่ยมบ้านฉันดีใจที่จะได้เห็นหน้าพี่เขาอีกครั้ง ฉันตั้งหน้าตั้งตาคอยแล้ววันนั้นก็มาถึง ดิฉันกำลังเก็บกระถินที่รั้วข้างบ้าน ก็มีเสียงรถเครื่อง แล้วเรียกชื่อดิฉัน ดิฉันมองไปทางนั้นแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง พี่คำแปงกลับมาบ้านแล้ว ดิฉันรีบวิ่งไปช่วยพี่คำแปงถือกระเป๋าลงจากรถ ฉันมองเห็นที่คำแปงแกสวยขึ้นขาวขึ้นไม่ดำเหมือนแต่ก่อน พี่คำแปงถามถึงฉันกับเพื่อนๆ ว่าเป็นอย่างไรบ้าง ไม่นานเด็กๆแถวนั้นทราบข่าว ว่าพี่คำแปงกลับมา ก็ต่างพากันดีใจเป็นพิเศษ วันนั้นพี่คำแปงแบ่งขนมไส้สับปะรด กับขนมเซี่ยงไฮ้ ใส่จานมาให้พวกเด็กๆกิน ไม่นานก็เที่ยงภายในพริบตา พี่คำแปงเล่าว่า พี่คำแปงไปทำงานเป็นคนใช้บ้านคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชาย บ้านเขาใหญ่ยังกะวัง พวกดิฉันทำตาโต คุณผู้หญิงเป็นคนเจ้าระเบียบส่วนคุณผู้ชายก็ไม่ค่อยอะไร แต่กลับเป็นคนใจดี คำแปงเธอเอาถาดผลไม้ฉันไปไหน ออดิชั่นเอาไปแช่ตู้เย็นให้แล้วค่ะ คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายจะได้กินอร่อย เธอจะบ้าเหรอคำแปลง ผลไม้นั่นมันเป็นผลไม้โชว์ มันเป็นของปลอม เธอจะเอาไปแช่ทำไม มันกินไม่ได้ อ้าวดิฉันก็นึกว่าผลไม้จริงๆ ฉันเห็นอยู่ตั้งหลายวัน ทำไมมันไม่เหี่ยวเสียที คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชาย พากันหัวเราะพี่คำแปงจนน้ำตาไหล เพราะความซื่อของแก มีอยู่ครั้งหนึ่ง คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายจะกินข้าว จานของคนรวยจะใบใหญ่ๆ พี่คำแปงตักข้าวจนเต็มจาน ไม่นานเสียงของคุณผู้หญิงก็ร้องเอะอะโวยวาย นี่คำแปง เธอเสียสติไปแล้วเหรอทำไมตักข้าวให้ฉันซัดเต็มจาน เอาดิฉันก็กลัวคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายไม่อิ่มก็เลยตักให้เยอะๆ ดิฉันก็อุตส่าห์หวังดี คุณผู้ชายบอกต่อไปนี้เธอสักแค่ทัพพีเดียว ก็พอ เพราะพวกเราไม่ได้กินเยอะขนาดนั้น แค่ทัพพีเดียวก็อิ่มแล้ว พี่คำแปงบอกคนกรุงเทพนี่เอาใจยากจริงๆ โดยเฉพาะคนรวยรวย พวกดิฉันก็ฟังแบบงงๆ วันนั้นดิฉันกับพวกเพื่อนๆมีความสุขอยู่กับพี่คำแปงทั้งวัน ใกล้วันที่พี่คำแปงจากกลับกรุงเทพ พี่คำแปงพาพวกดิฉันไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยว แถวหมู่บ้าน จำได้ว่าชามละ 2 บาท พี่คำแปงบอกใครไม่อิ่มเอาอีกชามก็ได้ แค่ช้ำเดียวเด็กๆอย่างพวกดิฉันก็อิ่มจนพุงกางแล้ว เพราะเขาให้เยอะมาก ไม่นานพี่คำแปงก็ลากลับกรุงเทพ ยิ่งทำให้ดิฉันกับพวกเพื่อนๆคิดถึงพี่คำแปงมาก วันเวลาผ่านไป ดิฉันได้มาทำงานที่กรุงเทพ นานๆจะได้กลับบ้านมาครั้งนึง ก็ไม่ค่อยได้เจอกับพี่คำแปงแล้ว พ่อแม่ของพี่คำแปงท่านก็ตายกันหมดแล้ว ต่างคนก็ต่างไปมีครอบครัวของตัวเอง จนถึงตอนนี้ ดิฉันก็ยังนึกถึงพี่คำแปง ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่แกไปอยู่ที่ไหน มีแต่ความทรงจำดีๆ ที่พี่คำแปงมีให้น้องคนนี้จะไม่มีวันลืม