Beklentiler üzerine...

Merhaba herkese,

Bu gece beklentiler üzerine konuşmak/yazmak istiyorum. Neden diye soranlarınız olacaksa inanın ben de bilmiyorum. Biliyor da söylemek istemiyor da olabilir miyim, onu da bilmiyorum. Siz bu yazıyı hangi beklentilerle okuyacaksınız, sonunda beklediğinizi bulacak mısınız, inanın hiçbir fikrim yok!

"Beklenti"yi sözlükler genellikle "bir olgunun sonunda olması umulan, gerçekleşmesi beklenen şey." olarak tanımlıyor. Umdum umdum da bak ne buldum diyesi geliyor insanın. Beklentilerin olumlu olması gerekir mi? Sanıyorum hayır ancak yine de sanki olumlu bir havası var bu sözcüğün. Beklentilerimi karşılamadı, beklentilerim boşa çıktı... Sanki bu sözcük olumlu bir şeyi anlatıyor ancak sonucu hep olumsuz oluyor gibi. Boşuna beklemeyin der gibi...

Beklentilerimiz var değil mi hayattan? Birçok beklenti, birçok hayal... Ne onlarla ne de onlarsız oluyor gerçekten de. Yüksek beklentiler, yüksek hayal kırıklıklarını da beraberinde getiriyor ne yazık ki. Ne kadar çelişkili aman Allah'ım. Bir yandan size "Yıldızları hedefle, uçmasan da yükselirsin." diyenler bir yandan da "Beklentilerini düşük tutmaya çalış, üzülmeyesin." diye nutuk çekenler. E ne yapsın bu insanlar?

Nereye varacaksın ey kardeşim diyenler olacak gibi hissediyorum ama ben başta da söyledim: Bilmiyorum. Doğaçlama yazıyorum dersem inanır mısınız? Yazının ne başından ne de sonundan bir "beklenti"m var. Bakalım nereye varacağız?

Şu anda lafı başka bir sözümüze getirmek istiyorum, bakalım beklentilerimize bağlanacak mı? Cümlemiz şu: "Bir şeyi kırk kere söylersen olurmuş." Kaçınız denemişsinizdir merak etmiyor değilim açıkçası. Kırk kere söylediniz mi hiçbir şeyi? Gerçekten oldu mu? BEKLENTİleriniz karşılık buldu mu? Evet, bağladık. Sanırım. Bunu da hallettiğimize göre ben kendimce cevaplayayım sorumu. Kırk kere değil, kırk bin kere de söyleseniz olmuyor. Belki de inanarak söylemek gerekiyordur, orasını bilemem ama dümdüz söylediğiniz vakit hiçbir şey olmuyor. Beklentileriniz de genellikle boş çıkıyor. Belki de akışına bırakmak gerekiyordur, bir şeyleri zorlayınca ya da çok isteyince olmuyordur. Bundan da emin değilim.

Yazdığım son satırlar itibariyle konuyu hiçbir yere bağlayamayacağımın siz de farkına varmışsınızdır sanırım. O zaman şu şekilde bitirelim:

Bekledim, hep bekledim, peki neden bekledim?
En sonunda ben, hep mutlu olayım istedim.
Kaderim çizilirken söz sahibi olmayı düşledim.
Laf mı benimki de arkadaş, kafayı mı yemişim?
En azından beklentiler bedava be kardeşim.
Ne olur beklesem, şişer mi ki bir yerim?
Tek başımızayız hayatta,
İstedim, iki kelam edelim.

Okumlamanız bitti ise ilk harflere bakarak belki birazcık da olsa gülmeye çalışabilirsiniz. Boşa çıkan beklentiler üzerine yazmayı planladığım yazımı bir akrostiş ile bitirmenin haklı üzüntüsünü yaşıyorum. Ne yapalım? Her beklentimiz gerçekleşecek değil ya!

İyi geceler herkese...